"Hello, Yes?"

De vluchttijden waren aangepast. In plaats van dat we in de middag vlogen, vertrok ons vliegtuig richting Turkije nu om 5.45! Het gevolg was dat we om half elf al de deur uit moesten om de laatste trein te halen, waarna een nacht doortrekken volgde met af en toe een half uurtje slaap en een potje duizenden (waarin ik overigens genadeloos hard afgemaakt werd met 1000-180 #om de een of andere manier is er niks te beginnen tegen Viev en haar 'rummikub-achtige spellen tactiek'). Toen we om half vier de volgende middag een voet in het hotel in Alanya zetten (van deur tot deur dus 17 uur!!) waren we gesloopt. 

Viev is dit jaar al drie maanden in Hawaii geweest voor haar masterscriptie en ik heb in april samen met Koen de Transsiberie Express 'gedaan'. Het leek ons dan ook wel een prima idee om naar de zon te gaan om lekker uit te rusten en niets te doen. In oktober is de Turkse Riviera daar de uitgelezen bestemming voor. Het All Inclusive idee was niet meer op mijn pad gekomen sinds Tunesië in 2004 en tijdens de heenreis bleek dat er toch altijd een bepaald slag volk op afkomt.. Het was niet lastig om een wedstrijd te organiseren tussen elf Sjonnies en net zo veel Anita's... Ach.

Eenmaal gesetteld in het hotel haastten we ons naar het strand om nog wat zonnestraaltjes van de eerste dag mee te krijgen. Heerlijk om in de regen te vertrekken en relatief kort daarna met een boekje en een drankje op een strandbed te liggen, luisterend naar de geluiden van de mediterraanse oceaan! 's Avonds hebben we ervoor gekozen om lekker te gaan eten en wat biertjes te drinken in het hotel, om de brakheid van de overgeslagen nacht de volgende dag geen kans  meer te geven.

De volgende dag zat het weer niet echt mee. Maar ondanks enkele regendruppels was het prima toeven op het strand. Daar leerden we Ozgur kennen, een jongen die voor het hotel op het strand werkt en daar bedden rechtzet, drankjes klaarmaakt en voornamelijk de gasten vermaakt. Na vier verloren potjes beachvoetvolley beweerde hij dat het zijn baan was om mij, als gast, een leuke tijd te bezorgen. Daar hoort verliezen niet bij. Hij deed me vooral aan mezelf denken.

Ondanks de bewolking hadden we een meer dan prima zonsondergang die avond!

Ons hotel ligt in Oba, een soort dorpje, vlakbij Alanya. Het is een typisch toeristisch kustplaatsje. Een grote winkelstraat bulkend van de nep artikelen, puur op Engelse toeristen gerichte pubs met een English breakfast, Skysport en pints, en daarnaast nog een enkele verdwaalde Hollandse hut. Veel meer is het niet. Na het avondeten zijn we daarom naar Alanya zelf gegaan. Hiervoor namen we de dolmus, een busje dat overal stopt als je je hand maar opsteekt en je voor 50 cent naar het centrum van Alanya brengt. Alanya zelf bleek eigenlijk een grotere versie van Oba, maar dan met een mooie haven. Het kasteel bovenop de berg was helemaal met lampjes verlicht en gaf een schitterend uitzicht! Door de straten slenterend bleek dat de winkels onder te verdelen zijn in vier categorieën: nepkleding, nepsieraden, lampjes & potjes en tassen. Na een uurtje door het centrum gelopen te hebben, hadden we het eigenlijk gezien en hielden we de dolmus weer aan.

's Nachts vonden de weergoden het nodig om de benauwdheid (die beperkt aanwezig was) uit de lucht te halen. De ene flits na de andere volgde. Toen viel de stroom uit en begon het te lekken. Het was pikdonker. Gelukkig had m'n telefoon nog genoeg stroom om de 'flashlight ' app te kunnen gebruiken. Survivallen anno 2011.

Na twee dagen afzien op het strand bezochten we een Hamam, een traditioneel Turks badhuis. Het was zelfs zo traditioneel dat de mannen naar een andere ruimte gingen dan vrouwen. Mannen worden door mannen gemasseerd, vrouwen door vrouwen. Er was ook een gemixte ruimte, maar dat kwam erop neer dat een paar vrouwen gewoon met de mannen meegingen. Zo belandde Vivian dus samen met twee andere vrouwen tussen twintig mannen. En niet zomaar mannen. Dikke, harige Turken van rond de 40 en ouder. Het moet een waar genot zijn geweest. Dat was de behandeling in ieder geval wel. Na een sauna volgden een peeling, schuimmassage en een oliemassage. Helemaal tot rust gekomen vertrokken we, onder de olie, weer naar het hotel.

Vanwege de heftige regenbuien hadden we een lek in onze kamer. In combinatie met het gezoem in de nacht vroegen we om een andere kamer. Er werd nogal geïrriteerd gereageerd en we werden naar een kleiner kamertje gestuurd waar het stonk vanwege een natte vloerbedekking. Maar gelukkig kwam Astrid, een gezellige Rotterdamse tante met uitspraken zoals "ik gaat niet te lang dansen want heb de conditie van een dooie wijkagent", ons te hulp en regelde een andere kamer. Hulde aan Astrid!

In de middag kreeg Vivian een telefoontje dat ze aangenomen is op de eerste baan waar ze überhaupt op solliciteerde. Hulde aan Vivian! Genoeg reden voor een feestje! We trakteerden onszelf op een lekker broodje Doner in het dorp en een paar halve liters. 's Avonds bleven we lekker drinken en de door het hotel georganiseerde Turkse avond, inclusief buikdanseres, zorgde voor een extra leuke stemming en een dronken bedoeling.

Dinsdag was het tijd om de omgeving van Alanya te verkennen. We regelden een taxi, met chauffeur inclusief hoed, die ons eerst naar de Sapadere canyon bracht. Door de enorm hoge rotsen van het Taurusgebergte loopt hier een rivier met mooie watervallen. 

Na er een uur rondgelopen te hebben vervolgden we de taxirit en reden we naar de Dimgrotten. Deze druipsteengrotten hangen en staan vol met stalagmieten en stalactieten wat schitterende plaatjes opleverde.

'Taxi Bertje' wachtte geduldig op ons om weer terug naar Oba te rijden.

Bij de Turken moet je goed op je hoede zijn dat de afspraken duidelijk zijn. Dat betekent twee keer herhalen en liefst op papier bevestigd zien, want ze naaien je waar je bij staat, als het om geld gaat. Ook het opdringerige van excursie-, tassen, spulletjes- en rommelverkopers bleef niet onopgemerkt. "Where are you from?", "Guten Tag", "Good price for you!", "Hello, yes?!" werd op een gegeven moment wel vermoeiend. Maar de Turken zijn me (op een paar na) erg goed bevallen. Ze zijn uiterst behulpzaam en doen alles voor je. Zo maakten vier verschillende buschauffeurs het tot hun levensdoel om ons de juiste bus en perron te wijzen. De taxichauffeur stopte extra op mooie plekjes en het personeel bij het hotel was ook erg aardig. 

De volgende dag begonnen we met een ochtendje aan het strand waar een potje beachvoetvolley niet uit kon blijven. Toen het (alweer) begon te regenen besloten we (onbewust) er maar een Turkse dag van te maken. Deze begon met een sauna, whirlpool en Turks stoombad. Man, wat een verstikking! Pas na te gaan zitten en heel rustig adem te halen was het wel te doen. Vervolgens liepen we samen met Murat, een Turkse Duitser (of andersom whatever), Oba in voor wat Turkse lekkernij.

We kwamen bij een soort bakker die allemaal lekkere hapjes had. Zo genoten we van burec, verschillende soorten baklava, chai (thee) en Turkse koffie. Daarna kon er nog wel een donerrol in. Als je toch bezig bent.

's Avonds kwamen we Nienke en Elles tegen, die bij dezelfde reisorganisatie geboekt hadden (Reiseveranstaltung in het Duits, mooi woord!) en waarmee we al eerder naar de Hamam geweest waren. Na een flink aantal borrels was het idee geboren om helemaal in de Turkse stijl te blijven door een waterpijp te gaan roken. Niet helemaal mijn ding natuurlijk (understatement) maar het gegeven dat we alleen aardbeientabak rookten en het me geen enkele hoest kostte, met mijn babylongetjes, was het een erg leuke afsluiting van de dag!

Op donderdag en vrijdag kregen we eindelijk waarvoor we naar Turkije gekomen waren: zon! En veel! Bakken, volleyballen, een beetje lezen en slapen. Heerlijk! Omdat we toch niet helemaal stil kunnen blijven liggen gingen we met onze Duitse vrienden Murat, Ina, Alina, Gina en Liza (hoe bedenk je het?!) op de bananaboot, altijd leuk!

Ook voor parasailen draaiden we onze hand niet om. Onder het mom van: "als Corrie (Vivian's moeder) het kan, kunnen wij het ook!"

Op de laatste avond was er, zoals zo vaak deze week, weer een schitterende zonsondergang te bewonderen op het strand.

All inclusive, ik weet het niet. Hoe raar het misschien ook klinkt, het idee van 'je komt een hotel binnen, krijgt een bandje om je pols heen gekneld en voor de rest van de week ben je voorzien' is toch net niet avontuurlijk genoeg voor ons. Mooi dat we daar op de eerste avond al achter komen. Uiteraard is een groot voordeel daar de uitgaven ter plekke flink meevallen, omdat alles 'gratis' is. Het gevolg daarvan is dat je sneller bij het hotel eet/drinkt. Dat maakt het eten 's avonds minder leuk (altijd een buffet) en minder romantisch (een eetzaal met andere hotelgasten die je al de gehele week ziet). Aan de andere kant bieden dezelfde gezichten veel herkenning en zijn vrienden erg gemakkelijk gemaakt. Samen naar het strand, uit eten, winkelen en andere dingen ondernemen met je nieuwe vrienden is dan zo geregeld. Toch heb ik gemerkt dat ik meer kan genieten van reizen dan van vakantie. Daar komt meer uitzoeken en ontdekken bij kijken dan dat je bij een all inclusive vakantie voor je kiezen krijgt. Dus hoewel we een erg leuke week hebben gehad, denk ik wel dat het de laatste keer is dat we (bewust) voor all inclusive kiezen.