Tieske's Adventures

De trip begint goed: we hebben nog geen plek om te overnachten vanavond (of de rest van de week), de koffers zijn nog niet gepakt en de bus gaat over twee uur! Welkom op de meest ongeorganiseerde vakantie ooit.  We pakken de Megabus voor een vijf uur durend ritje naar Boston om daar morgen een huurauto op te pikken. Inmiddels hebben we al behoorlijk wat van Amerika gezien, maar het noordoosten is daar nog geen onderdeel van. Het plan is om door een aantal staten te rijden: Massachusetts, New Hampshire, Maine en Vermont. Samen met Rhode Island en Connecticut (waar we niet genoeg tijd voor hebben) vormen deze staten New England. Het is het gebied waar de eerste Engelsen hun voet aan wal zetten en kolonies vormden in de 17e eeuw. Overal zie je namen van Engelse steden en dorpen terugkomen zoals Boston, Manchester, London, Rochester, Plymouth etc.  De eerste stop is dus Boston. Een leuke stad. Ondanks dat Boston zelf ook een grote stad is, voelt het in vergelijking met New York k

Wanneer ik verhalen op mijn blog teruglees, merk ik dat het niet de stedentrips, vakanties, of festivals zijn waar ik het liefst over lees. Het zijn de verhalen over normale weken, die een goed beeld vormen van ons leven op dat moment en de gedachtes die daarbij horen. Iedereen kan naar een bepaalde stad gaan. Niemand kan mijn leven leven en mijn gedachtes denken. Hier volgt een verhaal over mijn week 35 in 2016. Tijdens het Koningsdagfestival (een paar maanden geleden) in de Lower East Side, hebben we een aantal Nederlandse gasten leren kennen die al ruim vijftien jaar iedere zaterdag om 14.00 in Central Park voetballen. Of ik ook een beetje kon ballen? Sindsdien voetbal ik iedere zaterdag op een uiterst belabberd zandveld met opstekende stenen (de traditie van de locatie is belangrijker dan een goed veld) om vervolgens met z'n allen een biertje te gaan drinken bij Ballfields Café. Maandag 29 Augustus Op een donderdagochtend kreeg ik een random e-mailtje: "Je ken