Tieske's Adventures

Deze week ben ik voor het eerst naar de kapper gegaan, een ervaring op zich. Fietsend door de 36 graden kwam ik vrij bezweet binnengestapt in deze herensalon op Magazine Street. Met een brede lach, een loeiende airco en saxofoon muziek werd ik ontvangen. "Have a seat. Would you like a whiskey or do you care more for a beer?" Een kapper naar mijn hart! Ik ging zitten in een draaistoel waar goed gebruik van gemaakt werd. Waar ik in Nederland gewend ben voor een spiegel gezet te worden en de kapper/kapster rondjes om me heen loopt, bleef de kapper hier lekker op zijn plek staan. En ik maar draaien. The big Easy. Het begon goed: hij scheerde (zonder dat ik het kon zien dus) bijna mijn hele zijkant kaal, draaide me naar de spiegel met een opmerking "Is this short enough for you?" Mm, tja, dan moet de andere kant ook maar zo. Haha. Ach kappers, ze doen maar hun ding en later maak ik er toch eigenwijs mijn eigen coupe van. Vorige week zijn we op dinsdagavond met ee

Ons appartementencomplex ligt naast Annunciation Park. Op zich niet zo heel groot, maar wel groot genoeg voor een basketbal- en een groot grasveld, waar bewoners van de Saulet, Mexicanen en andere toffe kerels  uit de "hood" met elkaar sporten. Er wordt vanalles gespeeld: basketball, American football, honkbal maar meestal gelukkig ook voetbal.  Deze week heb ik dan ook een aantal keer meegespeeld met een groep Mexicaanse gastarbeiders (25 man). Hun Engels is beperkt en mijn Spaans is nog beperkter. Leuke communicatie levert dat op: zij die een regen van Spaanse woorden mijn kant op sturen en ik die het vooral moet hebben van "Si si, I'm wide open!". Toch mooi om te zien dat het verder prima gaat en dat voetbal iedereen verenigt. Iedereen mag meedoen, en bij iedere twee extra spelers worden de goals tien meter naar achter verplaatst. Een conditie die die jongens hebben.. Daarvoor moet ik nog wat vaker mee doen. Verder bestaan de goals uit twee pionnen die

De dag begon al vroeg. De wedstrijd was om zes uur 's avonds Nederlandse tijd, dus dat was elf uur 's ochtends voor ons. De wekker zetten om bier te gaan drinken en voetbal te kijken.. Lang geleden! Ik kan me nog een WK in 1994 herinneren waar de wekker om half twee 's nachts ging om de wedstrijden te kunnen zien. Met een leeftijd van 10 was bier nog niet aan de orde. Maar goed, wij hadden ons klaar gemaakt om naar Nederland tegen Denemarken te gaan kijken in de Irish pub Finn McCool's ergens in de stad. Bedankt voor de tip Pim!  We waren gelukkig niet de enige Nederlanders die op dat idee waren gekomen, want er waren genoeg landgenoten te vinden in deze 'sports bar'. De meesten van hen waren hier op vakantie en het was dan ook weer bijzonder om te vertellen dat we hier gewoon wonen. Al drie hele weken!  Hoewel het erg gezellig was en we blij waren met het grote scherm is de einduitslag bekend en daarmee stopt dit onderwerp. Toen Duitsland ook nog w

Het werk is begonnen, vrienden worden gemaakt en we beginnen onze favoriete gelegenheden te verzamelen. Een gemiddeld eerste gesprek met mensen is best grappig. Aangezien iedereen die we in de stad tegenkomen ons als toerist aanziet gaat een eerste gesprek als volgt: "So how long are you here for? -For about three years. -Oh, nice, did you come here for work? -Yes. -So do you work in New Orleans? -No, not really.  -Mm, well anyway, Welcome to New Orleans!" Afgelopen week zat de eerste volledige werkweek (hoewel het op maandag nog Memrorial Day was) erop. Ik moet zeggen: het is best vermoeiend in het begin. De procedures zijn net iets anders en het remote (van afstand) werken is soms ook lastig. Ik was het wel gewend voor een paar uurtjes om een klusje op te knappen, maar dit zijn volledige dagen waarbij je voortdurend iedere muisklik uitlegt aan diegene aan de andere kant van de lijn. Waar ik vooraf verwachtte deze week naar Canada af te reizen blijkt