Over Woody Williams en andere helden

Afgelopen vrijdag zijn we naar het Victory Ball van het WWII museum geweest. Vivian was via haar werk uitgenodigd voor het diner en het feest. Het Loews hotel (waar Vivian werkt) was een van de grotere sponsoren van dit evenement geweest en had een tafel vlak bij het podium. Het WWII museum in New Orleans is een van de (zoniet de) grootste van de Verenigde Staten. Andrew Higgins, de architect achter de boten waarmee de Amerikanen het strand in Normandie bestormden, heeft een groot gedeelte van zijn leven in New Orleans gewoond en de boten ook hier gebouwd. Het is dan ook toepasselijk om het DD-Museum van Amerika hier te bouwen.

In pak en verkapte galajurk, heerlijk om jezelf weer eens mooi aan te kleden, komen we binnen in een wereld vol met smokingen en echte galajurken. Zo'n feestje waar iedereen of, zoals wij, een kaartje weet te ritselen, of veel te veel geld heeft. De hoogste donatie die dag is slechts 1.5 miljoen dollar. 

Op weg naar onze tafel worden we voorgesteld aan twee mannen met een Medal of Honor om hun nek. Rond de 90 jaar, maar nog altijd vol herinneringen. Later pakken ze de microfoon om te vertellen over hun ervaringen in de oorlog. De een vocht tegen de Japanners in de Pacific, de andere was bij de voorste troepen in Normandie en een derde moest zien te overleven in de dodenmars van Bataan.

Voor de Amerikanen is de tweede wereldoorlog niet alleen het verhaal van Hitler zien tegen te houden. Ze hadden hun handen net zo vol aan de Japanners aan de andere kant.  Dat ze zich toch inzetten om Europa te bevrijden (in een oorlog waar ze helemaal niet om vroegen), daar kan ik alleen maar waardering voor opbrengen. Om dan mannen als Woody Williams (die tussendoor ook nog even een Purple Heart had verdiend) te horen spreken, geeft me het gevoel dat ik iets bijzonders meemaak.

De volgende dag wandel ik met Viev door de stad en hebben we het over onze toekomst. Wat gaan we doen? Nog even hier blijven in New Orleans, verhuizen binnen Amerika naar bijvoorbeeld San Diego of New York. Voordat we naar Nederland terug gaan eerst nog een tijdje in Spanje wonen? Het zijn belangrijke beslissingen, maar ze geven me vooral veel energie. De gedachte dat eigenlijk alles mogelijk is in de huidige situatie geeft me een heel machtig gevoel. Tijdens het bal raakten we aan de praat met een ander koppel met wie we ons verhaal deelden. De man sprak vol bewondering uit dat we in een droom leven. En zo is het eigenlijk ook. Mijn manager heeft me al meerdere malen gevraagd wat hij moet doen om mij te overtuigen om in Amerika te blijven. Ik denk dat het ook niet al te veel moeite zal kosten om weer in Nederland aan de slag te gaan. En een ander buitenland? Waarom niet?

Wel zijn er steeds meer dingen van Nederland die we missen. Van hele simpele dingen zoals eten, tot meer serieuze dingen zoals schoonheid, gezondheid en nuchterheid (het gedrag uiteraard). Ik vind het vooral fijn dat Viev en ik vooral op een lijn zitten. Het zou heel lastig zijn als de een heel graag het tegenovergestelde zou willen van de ander. Gelukkig is dat niet het geval.

Deze zomer zullen we alle festivals voor de tweede keer meemaken en de vraag is dan ook of het net zo nieuw, gaaf en spannend gaat worden zoals afgelopen jaar. Uiteindelijk zul je overal waar je langer dan twee jaar woont in een bepaald ritme terecht komen waar de nieuwigheid ervan afschuurt. De kunst is dan om het spannend te houden door continu veranderingen door te maken. In dat kader zie ik ons over een jaar wel verhuizen naar een andere plek. Waar naartoe? Dat is nog de vraag!