Het WK (en) voetbal in New Orleans

Het zit erop. We namen de penalties slechter dan Argentinië en dus mogen we naar huis. Ja, ik weet dat de wedstrijd om de derde plek nog moet komen, maar wat mij betreft mogen ze die afschaffen. Om onze geniale coach te citeren: "dit heeft helemaal niets met topsport te maken".

Twee jaar geleden maakten we voor het eerst een EK mee in Amerika. Uiteraard deed Team USA niet mee en op straat had men geen idee waarom we in het oranje uitgedost waren. Dit jaar was het anders. Nou ja, een beetje dan. In ieder geval was men ervan op de hoogte dat er nu een maand naar voetbal gekeken werd. Amerika deed het allesbehalve slecht en hoe verder ze kwamen, hoe langer men geinteresseerd bleef. Vanuit Nederland hadden we voldoende attributen meegenomen om zoveel mogelijk vrienden oranje te kleuren. Iedere wedstrijd kwamen vrienden opdagen om met ons Hup Holland Hup naar de TV te schreeuwen.

Vanwege het tijdsverschil waren alle wedstrijden of om 11 uur in de ochtend, of om 3 uur in de middag. Niet ideaal op een doorsnee werkdag. Gelukkig heb ik bijna de gehele maand vanuit huis gewerkt (Lees: met een laptop op de schoot op de bank) en op de dagen dat Nederland voetbalde had ik eerder vooruitgewerkt zodat ik vrij was. De Watch ESPN app die we op de TV aan hadden staan, lag gemiddeld 1 minuut achter. Dus met live radio, was ik altijd precies op tijd voor de goals. Nog nooit heb ik zoveel goals "live" gezien op een WK. 

De wedstrijd tegen Spanje was geweldig zoals bekend. Niets verwachten, en er dan zo opklappen! Toen we onze vrienden uitlegden dat het vergelijkbaar was met een wedstrijd van de Texans tegen de Broncos, konden ze zich enigszins in onze blijdschap verplaatsen. Voor de wedstrijd tegen Australië was ik bij een klant in Boston, maar had het zo kunnen regelen dat ik op tijd kon vertrekken, zodat ik de wedstrijd in ieder geval nog in mijn eentje op het vliegveld kon kijken. ESPN op het scherm, NOS langs de Lijn via de telefoon. En maar juichen en springen in mijn eentje. Het moet er raar uitgezien hebben. De wedstrijd tegen Chili was niet zo heel interessant, maar dat maakten de wedstrijden Mexico en Costa Rica meer dan goed. Hoe verder we kwamen, hoe groter onze schare oranje supporters werd. Zeker toen Amerika uitgeschakeld werd. Dat we er vervolgens tegen Argentinië uitvliegen na strafschoppen is zuur, maar enigszins terecht aangezien de goal van Higuain onterecht afgekeurd werd. 

Hoe gezellig het ook was in sommige kroegen, en hoe goed onze vrienden ook hun best deden om voor ons te juichen, het WK volgen in een land dat niet bijzonder geinteresseerd (lees: understatement) in voetbal is, is niet zo leuk als het kijken in Nederland. Als ik de filmpjes en foto's zie van volle pleinen en parken die uit hun dak gaan, en achteraf meezingen op "Viva Hollandia" en "Wij houden van Oranje", dan baal ik er heel erg van dat we niet in Nederland zijn. Na een wedstrijd druipen de toeschouwers af naar huis, of wordt er nog een "bucket" bier besteld. Wat dat betreft ben ik stiekem, ik besef dat dit heel egoistisch is, een beetje blij dat we geen wereldkampioen zijn geworden. Dan hadden we dat feest moeten missen.

Ondertussen ben ik erachter gekomen dat er een vrij grote voetbal community is in New Orleans. Na, tot dan toe, alleen wat pick-up wedstrijdjes te spelen met Mexicanen hier in het park, heb ik me een paar maanden geleden eindelijk laten overhalen om met de Crescent City Soccer league mee te doen. Zeven tegen zeven, op een kunstgrasveldje. De meeste wedstrijden zijn vrij zwaar. Niet vanwege het niveau, maar vanwege de 33 graden en de snikhete zon op zaterdag middag. Ons team "The Orange Machine" ging als eerste de play-offs in en het gaat uitstekend. Het niveau is niet erg hoog en meestal is een truckje en een schot genoeg om een doelpunt te vieren. Ik begin blijkbaar naam te maken, want toen Vivian laatst kwam kijken hoorde ze achter haar: "that's that Dutch guy I was telling you about". Afgelopen dinsdag ben ik zelfs aan een tweede league begonnen. Deze league is het hoogste niveau in New Orleans, en bij deze neem ik terug dat Amerikanen niet zo heel goed kunnen voetballen. Man, wat een tempo, wat een techniek. Ik heb genoten tijdens onze eerste wedstrijd. Het is lang geleden dat ik op zo'n hoog niveau gevoetbald heb. Het is niet meer een mannetje uitspelen en schieten, maar veel loopacties en snelle passes die het verschil maken. 

Het is best wel jammer te beseffen dat ik net een beetje die voetbal community in begin te rollen, maar dat we over twee maanden al gaan verhuizen. Het is zo'n dubbel gevoel. Ja, we hebben zin om naar San Diego te verhuizen, en nieuwe dingen te ontdekken. Maar we hebben het zo goed naar onze zin in New Orleans. We hebben besloten om in ieder geval er weer wat vaker op uit te gaan, om in ieder geval nog zo veel mogelijk te kunnen genieten van deze fantastische stad. Wat dat betreft komt "Running with the Bulls", morgen precies op tijd!