Over visum problemen, nieuwe vrienden en schoonheid

Man, wat vliegt de tijd voorbij! We zijn inmiddels al twee maanden in San Diego, maar het voelt nog als vorige week, dat we hier aankwamen. 

In Amerika ben je verplicht om je te laten registreren bij de DMV wanneer je naar een andere staat verhuist, om zo een nummerbord en een rijbewijs van je nieuwe staat te bemachten. De DMV (Department of Motor Vehicles) is zo'n beetje het vervelendste plekje waar je je in Amerika kunt begeven. Ellenlange wachtrijen, bureaucratie ten top en allesbehalve behulpzame mensen achter de balie. Iedereen die naar de DMV moet, wordt al bij voorbaat chagrijnig wat zijn weerslag heeft op de gemoedstoestand van de medewerkers. Een gezellige boel dus. Als ik dan ook nog de DOS schermen zie, wat het systeem moet voorstellen, beginnen mijn vingers al helemaal te jeuken. Maar goed, de DMV dus. Het verkrijgen van een nummerplaat uit California was met twee afspraken gelukt, het rijbewijs was een ander verhaal. 

Tijdens het aanvragen van het rijbewijs werd om ons paspoort met visum gevraagd. De vervaldatum van ons visum is in mei 2017. Daarmee gingen we ervan uit dat we 5 jaar in de VS konden blijven. Echter, als je het land binnenkomt, wordt er ook een I-94 formulier in je paspoort gestopt. Op onze I-94 staat februari 2015. Toen we online keken of we misschien een oudere versie hadden en een nieuw formulier konden downloaden met een nieuwe datum, troffen we daar ook februarie 2015 aan. Lichte paniek. Misschien moeten we over drie maanden het land uit!

Ik meldde het aan mijn manager die direct met HR en een advocaat aan de slag ging. Drie maanden de tijd om ons visum met twee jaar te verlengen. Fingers crossed, hopelijk komt het goed!

Terwijl we daarop wachten gaat het leven natuurlijk gewoon verder. Vivian was afgelopen weekend jarig en we gingen downtown voor een pubcrawl, gevolgd door een dinner met onze nieuwe vrienden. Hoewel we nog niet zo heel veel mensen kennen waren we met Rik en Dalila (vrienden uit Deurne(!)), Alex en Jenna (bovenburen) en Ryan en Alison (vrienden via Jason uit New Orleans) en onszelf toch met een groepje van 8. We gingen langs verschillende barren in Little Italy en de Gaslamp District en beleefden een heerlijke "Sunday Funday".

Nu we zo dicht bij het strand wonen, speelt het strand automatisch een grote rol in ons leven. Af en toe in mijn pauze, aan het eind van de middag of in het weekend zijn we vaak bij de zee te vinden. Het is een nieuwe ervaring om bij de zee te wonen. Het is zo rustgevend om naar de golven te kijken, of lekker met je voeten in het zand te lopen. Vivian: "De oceaan is zo groot, waardoor je jezelf zo klein voelt, en je problemen zo onbelangrijk voelen. De zee wast al je zorgen weg."

Gisteren was het Thanksgiving. Voorgaande jaren hebben we het met onze vrienden uit New Orleans gevierd, maar bij een gebrek aan een grote groep vrienden waren we gisteren met z'n tweeen. We hebben wel een aantal FaceTime gesprekken gehad met hen, maar het was toch anders. Op zich vond ik het niet zo erg, want we hebben niet zo heel veel met Thanksgiving. Het komt vaak neer op jezelf volvreten met kalkoen, om vervolgens op de bank te ploffen voor een aantal American Football wedstrijden. 

We maakten een strandwandeling, gingen naar Sunset Cliffs voor een zonsondergang, een restaurantje om het toch nog feestelijk te benaderen en uiteindelijk naar de bioscoop voor het derde deel van 'The Hunger Games'. Een prima dag!

Ik kan nog steeds moeilijk bevatten hoe schitterend de natuur hier is. De rotsen, de zee, de zonsondergang.. het lijkt af en toe een schilderij. Dat dit onderdeel is van ons dagelijkse leven, lijkt nog steeds surrealistisch.

Vandaag is het Black Friday, traditioneel de dag de dag na Thanksgiving, waarop heel Amerika erop uit gaat om te shoppen voor enorme kortingen. Ik heb een vrouw waar ik van hou, woon in een schitterende stad, en een baan die ik erg leuk vind. Ik blijf lekker binnen vandaag.