De laatste paragraaf van het laatste hoofdstuk

Nog 6 volle maanden. Nog 6 volle maanden en dan zit ons avontuur in Amerika erop. Terwijl ik dit schrijf denk ik: "wow, wacht ff!" Als ik me bedenk hoe snel 4.5 jaar voorbij is gevlogen, dan zullen deze 6 maanden snel voorbij zijn. En dat is niet erg. Voor het eerst in 4.5 jaar is dat niet erg. Vroeg je me 3 jaar geleden of ik klaar was om naar Nederland te gaan, dan was het antwoord steevast: "Nee, absoluut niet." Vroeg je het me een jaar geleden dan was het antwoord: "Niet per se, maar er zijn wel een aantal dingen waar ik naar uitkijk." Totdat ik afgelopen week besefte dat mijn antwoord nu als een: "ja, op zich wel" klinkt. Wat is er veranderd? 

Het leven in Amerika heeft voor mij altijd symbool gestaan voor keuzes en vrijheid. Ervoor kunnen kiezen om in New Orleans te wonen, te vertrekken wanneer je daar klaar voor bent, bij de zee in San Diego te wonen, op een 2 maanden durende roadtrip te gaan, ergens in South Carolina te blijven hangen en dan in New York City gaan wonen. Allemaal keuzes, omdat het kan. Zolang Viev en ik met z'n tweeen kunnen rondkomen, maakt het niets waar we wonen. Zolang er maar een vliegveld in de buurt is. Dat is een ongelooflijke luxe waarvan ik me besef dat dit niet inherent is aan hét leven in Amerika, maar wel aan óns leven in Amerika. De gedachte om dat op te moeten geven, bij een terugkeer naar Nederland, is er een die er bij mij moeilijk ingaat. Natuurlijk kun je in Nederland ook kiezen waar je gaat wonen, maar de verschillen zijn niet te vergelijken. Amerika is veel te groot en te verschillend om als een land beschouwd te worden. 

Ik heb het enorm naar mijn zin bij Exact in Amerika. Ik vind het dermate leuk, dat we in het proces zijn om uit te vogelen of ik vanuit Nederland voor Amerika kan blijven werken. Als dit gaat lukken bewaar ik een stuk van de flexibiliteit die ik nu zo op waarde schat. Ik zal eraan moeten wennen om in verschilllende tijdzones te werken, maar of ik mijn werk vanuit Amsterdam, Utrecht, Nijmegen of Maastricht (of vanuit Barcelona, of vanuit Rome) zou gaan doen, dat maakt dan absoluut niets uit. Zolang ik mijn targets haal. Met die gedachte in het achterhoofd is het een stuk gemakkelijker om Amerika achter me te laten. Maar wat als het niet doorgaat? Goede vraag.

Een andere reden dat ik klaar ben om naar Nederland te gaan, is dat als ik eierstokken zou hebben, die flink aan het rammelen zouden zijn. Het is voor ons nooit een optie geweest om ons kind in Amerika te laten opgroeien. We wisten dat we eerst terug zouden gaan naar Nederland. Met alle kinderen die bij familie en vrienden tevoorschijn worden getoverd, begint het ook bij mij nu aardig te kriebelen en ben ik er voor het eerst klaar voor (voor zover je klaar kunt zijn) om een gezin te starten. 

Afgelopen week was Vivian aan het werk, het was na 17.00, en ik maakte een wandeling door Central Park. Vivian zou rond 21.30 thuis zijn, dus ik had de hele avond voor mezelf in principe. Ik haalde een broodje bij de deli op de hoek, en liep door het park. Ik luisterde naar Ludovico Einaudi (that's how I roll!) en genoot van een zwoele zomeravond (verschrikkelijk cliché). Aangezien ik alle tijd van de wereld had, en alleen hoefde te doen waar ik zelf zin in had, stelde ik mezelf de vraag: "Wat wil je? Je bent in New York, je kunt alles doen wat je maar wilt. Zeg het maar!" Mijn antwoord aan mezelf was opvallend simpel: "niet zo heel veel, door het park wandelen is wel lekker eigenlijk." 

Een jaar in New York wonen is een erg leuke ervaring. Alles wat er te willen valt is hier te krijgen. Mode, entertainment, vrijwel alle keukens uit de wereld, sportevenementen en bezienswaardigheden. New York is in de rest van de wereld een symbool voor Amerika  en je loopt in de straten die je al zovaak in films en series gezien hebt. Nog steeds komt de gedachte van "hier wonen wij gewoon!" naar boven, maar steeds vaker speelt de gedachte "het is ook maar een stad" in mijn hoofd.

Nadat je het Empire State Building twee keer gezien hebt, is het niet meer dan een hoge toren. Net zoals Times Square een veel te druk kruispunt is waarbij mensen zich vergapen aan reclameborden (maf concept eigenlijk). Begrijp me niet verkeerd. New York City is een geweldige stad, en ik zou het iedereen aanraden om hier eens een kijkje te nemen. Maar op een gegeven moment spelen de bezienswaardigheden van je woonplaats geen rol meer in je dagelijkse leven, en is het vooral irritant dat je amper een biertje voor onder de $7 kunt vinden, omdat je toevallig in een grote stad bent. 

Het feit dat ik niets significants kon antwoorden op mijn vraag "wat wil ik?", vertelt mij dat ik klaar ben. Klaar om Amerika te verlaten over een half jaar, om een nieuw hoofdstuk aan ons leven toe te voegen. In Nederland, bij onze vrienden en familie. Maar niet voordat we de nodige trips nemen in de komende zes maanden om langzamerhand afscheid te nemen van Amerika. Het land dat we voor altijd dankbaar zullen zijn voor een geweldig avontuur.