Voor de derde week op rij op reis. Het is best vermoeiend. Na Grand Junction en Fort Worth de voorbije weken stond deze week McLean in Virginia op het programma. Gelukkig maar voor drie dagen. McLean mag dan wel in een aparte staat liggen, maar het is niet meer dan een veredelde buitenwijk van Washington DC, op een afstand van ruim twintig minuten.
Toen mijn vlucht landde op Dulles Airport en ik een mooie foto poste op het welgevierde sociale netwerk kreeg ik een berichtje van Sajana, een meisje dat studeerde aan de St. Lawrence University, toen ik daar zelf ook te vinden was in 2007. "I'm in a hotel 4 minutes away from Dulles!!" Aangezien ik toch een huurauto had geregeld om naar de klant te rijden, waren die vier minuten natuurlijk geen enorme moeite voor een kleine reunie. De reunie was van korte duur, want we moesten allebei vroeg op, maar het was erg leuk haar weer te zien en herinneringen op te halen.
Toen ik richting het hotel reed, kwam ik door een tolzone. Het licht stond op rood en zou op groen springen als ik 75 cent in het bakje zou doen. Maar 5 dollar was alles wat ik contant had. Pinnen kon niet, en er was dat uur geen hokjesbewaker meer. De bestuurder van de auto die achter me stopte kon me ook niet helpen, en snapte, duidelijk geirriteerd, niet hoe ik er nou niet aan had kunnen denken dat ik tolgeld mee moest nemen. Mm, tja, inderdaad, dom van me..? De optie die overbleef was door het rood rijden, dus ik ben benieuwd of iets of iemand een mooi kiekje heeft genomen. Ik heb in ieder geval vrolijk geglimlacht tijdens het passeren van het stoplicht.
Donderdagavond ben ik na het werk snel in de auto gestapt om even naar Washington DC te rijden. Je bent er dan toch. Toch altijd leuk om wat foto's te maken van het Witte Huis en het Capitool.
Leuk om op dezelfde plek te zijn als 5 jaar geleden, maar confronterend om te beseffen hoe snel de tijd gaat. Ik heb het idee dat sommige gebeurtenissen in mijn leven in een heel ander leven hebben plaatsgevonden. Mijn jeugd in Deurne, mijn studietijd in Nijmegen, mijn studietijd in Amerika.. het lijkt allemaal zo lang geleden. Zelfs mijn woon en werk periode in Nijmegen na mijn studie lijkt al zoveel langer geleden dan de 3 maanden dat het daadwerkelijk geleden is. Natuurlijk gaat je leven door, ontwikkel je jezelf in andere aspecten en maak je nieuwe dingen mee. Zeker in mijn huidige situatie. Maar toch denk ik dat het goed is om af en toe stil te staan bij wat je nou eigenlijk allemaal aan het doen bent. Alles achterlaten om een avontuur aan te gaan in Amerika. De juiste keuze? Ik weet het niet. Tot nu toe pakt het fantastisch uit en genieten we met volle teugen. Zoals altijd leer je bepaalde dingen van Nederland pas waarderen als je in het buitenland bent. Ik was benieuwd naar de cultuur en het gedrag van Amerikanen. Dat was natuurlijk al enigszins bekend geworden tijdens mijn tijd hier in 2007. Maar dat was 'college life'. Heel anders natuurlijk dan de wereld van harde dollars. Vergelijkingen met Nederland zijn op dat vlak moeilijk te maken. Het is niet zo zeer beter of slechter. Het is anders. Het komt er denk ik overal op neer dat je laat zien dat je je beste beentje voortzet, je gezonde verstand gebruikt, je vriendelijk en behulpzaam opstelt en enthousiasme uitstraalt. Ik denk dat we het daarmee overal wel redden.
Om goed voorbereid te zijn op de tolweg op de terugweg vroeg ik bij een 'V&D Plaza' achtige eettent of ik iets kon kopen met mijn pinpas om vervolgens 75 cent terug te krijgen. Dat kon helaas niet maar het meisje achter de kassa deed haar tas open om me die centen uit haar eigen portemonnee te geven. Wie goed doet, goed ontmoet..
Comments