Een van de belangrijkste redenen dat de eerste groep Britten die in de 18e eeuw voet aan wal zetten in Amerika was het geloof. In Groot Brittannië hadden ze niet de mogelijkheid om hun geloof te belijden zoals ze dat graag zouden willen en besloten een eindje verderop te gaan kijken. Het eerste amendement van de Amerikaanse grondwet luidt dan ook: "Congress shall make no law respecting an establishment of religion, or prohibiting the free exercise thereof; or abridging the freedom of speech, or of the press; or the right of the people peaceably to assemble, and to petition the Government for a redress of grievances."
Veel Amerikanen geloven dat de reden waarom hun land zo succesvol is in de wereld voornamelijk komt doordat ze zo'n gelovig land zijn. Ze zien zichzelf dan ook als 'God's own country'. We hebben inmiddels al aardig wat vrienden gemaakt hier en hebben ook een vrij grote groep New Orleanians op Facebook. De ene "Thank you Jezus" volgt na de andere "God bless you!"
Ik heb daar zo mijn gedachten bij. Vooropgesteld vind ik het prachtig dat het geloof vele mensen hoop en vertrouwen kan bieden wanneer ze dat nodig hebben. Punt. Geen 'maar'. Mijn persoonlijke geloof draait meer om de gedachte dat je zelf verantwoordelijk bent voor je eigen levensgeluk. Dit wordt beïnvloed door de keuzes die je zelf maakt. Hoewel ik zelf dus vaak niet zoveel kan met de religie van anderen probeer ik me er wel voor open te stellen, in de zin van dat ik wil begrijpen wat het is, waar die ander zo sterk in gelooft.
Vrienden van ons, Nathalie en James, gaan iedere week naar naar de kerk en daar hebben ze elkaar ook ontmoet. Een van de initiatieven die hun kerk onderneemt is het helpen van daklozen. Of we een keertje mee wilden helpen? Uiteraard! We haalden bij een restaurant een aantal enorme bakken met eten op, en reden naar de kerk. Naast de kerk werd een aantal tafels neergezet en het eten werd in buffet vorm neergezet. Dit is een wekelijks gebeuren dus daklozen weten dat dit gaat komen en toen wij aankwam zaten ze om de hoek al te wachten.
Ik vond het een bijzondere gebeurtenis. We hielpen mee met het opscheppen van eten en probeerden wat te praten met de verschillende mensen. Iedereen heeft zo zijn of haar eigen verhaal. Een aantal van hen probeert uit alle macht klusjes op te knappen, waarvoor ze, als ze pech hebben, niet eens betaald worden. Velen hebben een familie ergens op hun wachten, en komen dan ook vier borden met eten ophalen (of ze denken een paar dagen vooruit). Iedereen is enorm dankbaar en je ziet ze letterlijk opleven als je een paar aardige woorden aan ze besteed. En toegegeven, als ik iemand op straat zie bedelen, geef ik ze meestal geen aandacht tenzij ze 'een kunstje' doen. Een instrument bespelen of iets anders waarvoor moeite gedaan moet worden. Uiteraard heeft niet iedereen de benodigde talenten, maar mijn gedachte dat je moet werken (of in ieder geval iets doen) voor je geld overheerst. Maar aan het einde van de dag zijn we allemaal mensen en ben ik erg blij in ieder geval die avond iets bij hebben te kunnen dragen aan de minder fortuinlijke bewoners van New Orleans.
Comments