Stilte voor de storm

Deze week ziet eruit als een doorsnee week. Om half 8 gaat de wekker en kruip ik achter mijn laptop, waar ik met een grote mok koffie begin aan de klus van de dag. Rond kwart voor acht komt Viev de kamer in wandelen om zich klaar te maken voor weer een dag bij Dress for Success. We hebben allebei vrij aardig onze draai gevonden en ik vind het fijn dat we allebei lekker bezig zijn. 

Als ik erover nadenk vind ik het remote werken maar vreemd. Je belt een klant op, die vertelt wat ie wil en vervolgens log je in en neem je zijn of haar computer over. Sommige dagen ben je samen bezig met het inrichten van de software, andere dagen krijg je een verzoek en 'zie maar dat je het gedaan krijgt'. Consultancy is naar mijn idee sowieso een flexibel beroep, maar of ik nu vanavond een rapport afmaak en dan morgen om drie uur stop, of morgen gewoon negen uur maak, moet ik zelf weten. Tot nu toe gaat het uitstekend en krijg ik veel positieve feedback. Ik vertel klanten tijdens een eerste gesprek meteen dat ik uit Nederland kom, zodat ze al hun verklaring hebben als ze zich afvragen waarom ik soms zo veel woorden nodig heb voor een paar zinnen. Het is daarnaast ook geen enkel probleem als ik aangeef niet volledig op de hoogte te zijn van de Amerikaanse regelgeving. Vaak is het motto: "Jij vertelt mij hoe jouw belastingsysteem werkt (wat per staat verschilt), en dan vertel ik jou hoe de software werkt." Het laten bijdragen van een klant aan de inrichting wekt enthousiasme en commitment, wat de kans op een succesvolle implementatie verhoogt.

Dan komt Viev rond een uur of half vier weer thuis en vermaakt ze zichzelf totdat ik ook klaar ben. We bedenken wat we gaan eten en die avond gaan doen. Het varieert van fijn op de bank hangen met een film, met vrienden afspreken, in de stad naar muziek gaan luisteren of lekker sporten.

Een van de Mexicaanse jongens waarmee ik wel eens voetbal in het park naast de Saulet vroeg me keer op keer of ik op donderdags mee wilde doen op een andere locatie. Vandaag ben ik voor de tweede keer gegaan en hoewel het twee keer een half uur fietsen is, is het fantastisch. Het weer is met een twintig graden in de avond heerlijk, het veld is verlicht en het niveau is goed.

Het is een soort toernooi waaraan meestal ongeveer acht teams van zes spelers meedoen. De teams worden ter plaatse gemaakt. Wie een goal tegen krijgt moet wisselen. Is er na zeven minuten nog niet gescoord, dan moeten beide teams plaatsmaken. Niemand wil zo lang wachten dus iedereen is bloedfanatiek. Nadeel is dat de voertaal Mexicaans Spaans is. Niks van te maken. Keeper is 'portero', 'uno minuto' betekent dat je op moet schieten en 'puta' als je iemand door zijn benen speelt laat niets aan de verbeelding over. Maar de ongeschreven regels zijn overal ter wereld gelijk. Voetbal verenigt en het maakt niet uit of je miljoenen op de bank hebt staan of als illegale gastarbeider door het leven gaat. Wie de voetbalwetten kent kan overal vrienden maken.

En voor je het weet is er weer een week voorbij. Soms bedenk ik me dat we PAS een half jaar in New Orleans wonen. Dan bedenk ik me dat we AL een half jaar in New Orleans wonen. De tijd vliegt en over anderhalve maand zijn we alweer in Nederland voor een kleine vakantie.

Ondertussen maakt de stad zich op voor Halloween, wat aankomend weekend gaat plaatsvinden.

Halloween is een 'big thing' hier en iedereen maakt grootse plannen en heeft de kostuums al klaar. Het is onze eerste Halloween dus ik ben heel benieuwd. Iedereen heeft in ieder geval wilde verhalen, dus dat zal zaterdag wel blijken. En ja, er zal ook wel weer een enorme hoeveelheid alcohol aan te pas komen. Maar ach, wat maakt het uit. Best bijzonder eigenlijk als ik denk dat er vrijwel ieder weekend sinds dat we hier zijn een festival of feest of evenement heeft plaatsgevonden. In combinatie met de duizenden toeristen die iedere week de stad komen bezoeken heeft de stad voor mij bijna constant een zomerfeesten gevoel. New Orleans houdt wel van een feestje. En wij houden van New Orleans.