Mijn tiende trip (het reizen valt dus best wel mee in 7 maanden) dit jaar bracht me in de omgeving van Boston. Een aantal weken terug was ik daar ook, maar toen had ik helaas geen tijd om rond te neuzen. Daarom had ik mijn trip deze keer zo gepland dat ik op woensdagmiddag in Boston aankwam en pas op donderdochtend hoefde te beginnen. Heerlijk, die vrijheid! Zolang je uiteraard maar genoeg declarabele uren kunt schrijven. In een impulsieve bui had ik de avond ervoor gekeken of er een wedstrijd van de Red Sox was. Het seizoen begon pas in het voorjaar. Ik ben blijkbaar nog geen expert in Amerikaanse sporten.. Maar de Boston Celtics speelden een thuiswedstrijd tegen de Dallas Mavericks! Voor welgeteld 15 dollar had ik een plaatsje bemachtigd in de hoogste ring.
Het begon al te schemeren toen ik na mijn aankomst in Boston eerst op en neer was gegaan naar Milford (2x 40 minuten en ongeveer 10 dollar tol) en eindelijk in de stad zelf aankwam. Het was de tweede keer dat ik in Boston zelf was (eerder in 2007) en ook meteen de tweede keer dat ik enorm onder de indruk was van de stad. Ik weet niet wat het is, maar Boston heeft iets gezelligs. Het is tevens een mooie stad en ademt historie.
Gezien de tijd van het jaar was de stad leuk versierd met lichtjes, zongen er kerstkoren in het park en speelden de kerkklokken kerstliederen.
Ik liep zonder een echt plan kris kras door het centrum heen en bewoog me in de richting van geluid en beweging. Een kerstgevoel, zoals wanneer je Home Alone 1 of 2 bekijkt, bekroop me (dat gebeurt me nou nooit) en ik genoot met volle teugen. Er was zelfs een kerstboomshow!
Toen het tegen de klok van zevenen begon te slaan begaf ik me richting van de TD Garden, het stadion van de Boston Celtics waar die avond de NBA wedstrijd plaatsvond. Het was dringen om binnen te komen maar eenmaal in het stadion bleek dat de wedstrijd verre van uitverkocht was. Onder het mom van "als je het niet probeert, weet je zeker dat je bovenin blijft zitten", verruilde ik mijn stoel voor een stoel voorraan in de tweede ring. Ik hoefde maar twee keer te gaan verzitten (omdat ik op iemand anders' stoel zat) maar had zo een prima uitzicht bemachtigd!
Voordat Amerikaanse sportwedstrijden beginnen (het maakt niet uit op welk niveau) wordt allereerst de Amerikaanse vlag tevoorschijn gehaald en komt iemand the Star Spangled Banner (volkslied) voordragen. Men gaat staan, met de hand op het hard en met het gezicht richting de vlag terwijl beelden van Amerikaanse soldaten over de wereld voorbij flitsen, om luidkeels mee te zingen. Je kunt denken:"Bah, dat nationalisme!" Ik denk, met kippenvel op mijn armen:"Mooi. Mooi dat men zo trots is op het eigen land." En ja, Amerikanen vinden zichzelf en Amerika geweldig, maar zouden wij niet precies hetzelfde over Nederland en onszelf denken als Nederland een gelijke status zou hebben als Amerika in de wereld. Qua culturele invloed, economie, macht, etc. Wij zouden onszelf net zo op de borst kloppen.
De wedstrijd begon en het was een waar spektakel. Entertainment zoals alleen Amerikanen dat kunnen brengen. Tijdens iedere time-out en pauzes zijn er cheerleaders, wordt er muziek gespeeld en gaat de camera door het publiek heen. Iedereen weet dat als ze gek genoeg doen, de camera hun richting op vliegt en ze op het grote scherm verschijnen. Het gevolg is dan ook dat het hele stadion staat te dansen en hevig met de armen te zwaaien met hoop op die one minute of fame. Dan zijn er nog de 'Fan of the game' contests en uitdagingen die mensen in het publiek kunnen aangaan. Ook tijdens de wedstrijd wordt het publiek flink opgezweept door deuntjes uit de boxen te laten knallen waarop iedereen de Celtics aanmoedigt te verdedigen of aan te vallen.
Na een kleine twee uur was de reguliere speeltijd afgelopen maar was de stand 96-96. Aan gelijkspel doet men niet (er moet uiteraard een winnaar zijn), dus op naar'Overtime'. Er worden vijf minuten toegevoegd in de hoop dat er dan wel een winnaar is. Dit eindigde ook in een gelijkspel. Dan maar 'Double Overtime'. Dit eindigde gelukkig in een overwinning van de Celtics en het publiek was uitzinnig van vreugde. Men was vermaakt. En ik ook!
Comments