Op vakantie in Nederland

Op een koude donderdagochtend landt mijn vliegtuig op Schiphol. Na een reis van ongeveer 15 uur ben ik weer thuis. Of toch niet? Blije gezichten wachten me op en het voelt heerlijk om mijn vrienden weer te kunnen knuffelen. 

Ik besluit een lekker getapt biertje te nemen (voor mijn gevoel is het immers pas één uur 's nachts) en een croissantje van de Albert Heijn. Dan kan ik die alvast van mijn lijstje afstrepen. We stappen in de auto en heel even is het wennen aan 100% NL en aan de blauwe verkeersborden. Maar voordat ik het weet kijk ik alweer op de flitssite om te voorkomen dat we tegen een boete aanlopen. 

Ondanks vreemde blikken van mijn vrienden wil ik die eerste avond het allerliefste een frietje waterfiets eten. Waarom ik na zeven maanden afwezigheid het liefste een verstopte frikandel speciaal ontdek weet ik niet, maar hij was lekker! 's Avonds de stad in en natuurlijk is de bestemming Malle Babbe. De kroeg die me tijdens mijn studententijd en ook daarna zoveel plezier en mooie avonden heeft geschonken. Voordat ik het weet staat Job glazen te spoelen en neem ik voor even de plaats van de DJ in. Alsof er niks veranderd is. Precies, alsof er niets veranderd is. En dat is nou juist precies de reden dat we in mei op het vliegtuig gestapt zijn.

De meeste van mijn vrienden zijn op weg het leventje voor elkaar te krijgen dat wij graag een paar jaar willen uitstellen: een huis kopen en kinderen krijgen. Gesprekken over hypotheken en kinderopvang gaan dan ook gemakkelijk aan me voorbij. Uiteindelijk is dat ook hetgeen wat wij voor ogen hebben, maar nu nog niet. Ben ik bang voor die periode? Is het aangaan van het buitenland avontuur een verkapte vorm van uitstel?

Het zijn confronterende vragen die ik mezelf stel, maar ik kom er niet echt aan toe deze vragen voor mezelf te beantwoorden. Dit komt onder andere doordat iedere ontmoeting met een vriend of een familielid natuurlijk vooral gaat over het tot nu toe bevalt aan de andere kant van de oceaan. Het is heel erg fijn om iedereen weer te zien, maar op een bepaald moment grappen Vivian en ik dat we kaartjes moeten maken met de meest gestelde vragen en daaronder het antwoord. Het blijkt al snel dat de twee weken die ik in Nederland ben, niet genoeg zijn om iedereen te zien en alles te doen wat ik graag wil doen. Een gemiddelde dag bestaat uit een lunch afspraak met de ene, en een avond afspraak met de andere. En steeds hetzelfde onderwerp. 

Ik vertel graag over ons avontuur in Amerika en na een paar keer dezelfde opsomming gemaakt te hebben, kom ik erachter dat het eigenlijk één groot succesverhaal is tot nu toe. Wij wonen fijn in de Saulet, we hebben leuke vrienden, het werk gaat uitstekend en New Orleans is een fantastische stad om in te wonen. Ik ben daar trots op. 

Toch is het fijn om in Nederland rond te lopen. Ik herken soms mensen achter kassa's en als ik iets wil kopen voor één euro, dan moet ik ook daadwerkelijk één euro afrekenen. Dit lijkt logisch, maar is één van mijn grootste ergernissen in Amerika omdat daar de winkel- en restaurantprijzen altijd exclusief belasting zijn. Ik weet hoe de dingen werken en wat er van je verwacht wordt. In Nijmegen, Maastricht en Deurne kennen we de weg en voelt het 'oud en vertrouwd'. Aan de andere kant is dit denk ik de meest vermoeiende vakantie die ik ooit gehad heb. Een momentje voor jezelf is er amper, omdat de keuze tussen wat rusten en nog één keer een vriend, vriendin of familielid zien, niet moeilijk is.

Tegelijkertijd levert de steeds terugkerende vraag "Wanneer vertrekken jullie weer?" mij het gevoel dat we niet meer in Nederland horen. We hebben dan nog wel Nederlandse bankrekeningen, maar zaken zoals belasting en zorgverzekering zijn al lang overgeheveld naar Amerika. Daarnaast levert het leven uit een koffer een toevoeging aan die gedachte, dat onze tijd in Nederland tijdelijk is. Het is fijn om te mogen logeren bij familie en vrienden maar het ontbreekt aan een eigen plek. 

Terwijl ik dit aan het schrijven ben luister ik naar de mooie klanken van BLØF uit de radio en vraag ik me af, of ik het antwoord al weet op mijn vraag of ik Nijmegen of New Orleans als mijn thuis beschouw. Thuis is voor mij de plek waar mijn eigen ruimte en spullen heb. Maar thuis is ook de plek waar mijn geliefden, vrienden en familie zijn. Ik word een beetje verdrietig als ik eraan denk iedereen weer zo lang te moeten missen. Tegelijkertijd besef ik me dat deze twee weken geen realistische setting vormen voor een normaal leven in Nederland. Het is niet alleen maar leuke dingen doen, lekker gaan uit eten en om de dag op stap gaan.

Voordat we het weten is het alweer 3 januari en stappen we weer op het vliegtuig richting New Orleans. Nog even afscheid nemen van wat Hollands genot en dan zijn we er klaar voor.

Weg van familie, vrienden, heerlijk brood en goede kaas. Op weg naar mooi weer, muziek, festivals en nieuw gemaakte vrienden. We zijn weer thuis.