Ons leven vanuit een andere blik

Bij hoge uitzondering maak ik deze keer plaats voor een verhaal geschreven met een andere pen. Dirk is onlangs bij ons in New Orleans op bezoek geweest na 7 maanden in Zuid Amerika rondgezworven te hebben. Aan hem de eer om zijn verhaal te vertellen.

Een week meedraaien in het verhaal ‘Verberne & Vinck in de Verenigde Staten’

Disclaimer: Ondanks dat ik een vaste volger ben van Thijs zijn blog, ben ik toch een hoop vergeten en zullen er dus overlappingen met zijn eerdere verhalen zijn. Bij voorbaat mijn excuses. Sit back & enjoy!

New Orleans als een toerist

Vele tips die ik heb gekregen van Amerikanen, voordat ik aankwam in New Orleans, kwamen op hetzelfde neer: ga feesten op Bourbon Street, genieten van de muziek in Frenchmen Street, beignets eten bij Café du Monde, lopen langs de Mississippi, maar vooral het struinen door het French Quarter zou leuk moeten zijn. En bijna iedereen zei hierbij dezelfde zin: ‘New Orleans is not typical American. It’s a city like no other in the United States.’ Met dit in het achterhoofd kom ik woensdag 9 oktober aan in New Orleans (NOLA voor insiders).

Thijs en Vivian nemen me die dag mee naar Bourbon Street op woensdagavond, waar we kralenkettingen vangen (Mardi Gras of niet, kettingen zijn aanwezig), genieten van de live muziek en een aantal drankjes doen. Een bandje is hier méér dan alleen muziek: het is entertainment, vaak gericht op interactie met het publiek. Alcohol vloeit rijkelijk en er heerst een vriendelijke sfeer op de voor een woensdag toch behoorlijk drukke straten. Opvallend is ook dat wij als mid-twintigers redelijk jong zijn!

Donderdag doen we Frenchmen Street aan, waar het minder gericht is op uitbundig feest en meer op genieten van kwaliteitsmuziek. Hier besef ik dat livemuziek hier de standaard is. Jazzmuziek welteverstaan. Op straat begint het feestje, als we zien dat een 12-koppige groep de voorbijgangers vermaakt. Het is opzwepend, vrolijk en klinkt heel goed. We hoppen hierna van tent naar tent (drankjes neem je mee een nieuwe toko in) en geven onze oren en ogen goed de kost. Een wijk en een sfeer zoals ik nog nooit ergens anders heb ervaren; en zeker ook een aanrader.

In het weekend bezoek ik met Vivian een plantage, waar voornamelijk in de 18^e en 19^e eeuw slavernij gedreven werd. Eens te meer besef je dat het land weinig écht oude geschiedenis heeft. Het leven wordt aan ons uitgelegd, maar helaas kom ik van een koude kermis thuis: er wordt voornamelijk ingegaan op het leven van de plantagehouders: de slavenhandel en –omstandigheden worden verzwegen. Maar een prima trip om te doen.

Maandag ga ik bepakt met de Lonely Planet in mijn eentje alle ‘must sees’ af in het French Quarter. Alles is op loopafstand, en tijdens de tocht kom ik Hop on Hop off bussen, segway- en fietsgroepen met toeristen tegen. Deze maken hetzelfde rondje: ze passeren een begraafplaats, zien het Louis Armstrong Park, gaan door de leuke straten in het French Quarter, een stukje langs de Mississippi en het Jackson Square. Naar mijn mening is deze ‘snelle’ manier leuk om wat hoogtepunten mee te pakken, maar je mist juist de essentie van de stad. Veel bijzondere gebouwen heeft de stad namelijk niet en het park is ook niet uniek. De begraafplaats is ietwat anders dan de meeste kerkhoven, maar niet iets wat je ‘niet mag missen’. New Orleans heeft juist cultuur; Als je door de straten loopt, het leven van lokalen observeert en kleine cafés en restaurants (juist niet het toeristische Café du Monde) aandoet, leer je het pas echt kennen. Zoals je doet als je hier al woont voor langere tijd.

Leven in New Orleans

Het leven in Nola verschilt veel van het leven in Nijmegen. Ik wil er een paar voorbeelden uithalen, die typerend zijn. In steekwoorden: Korte broek, duur en uitgaan. 

Na één dag valt vooral één ding op: New Orleans leeft op airconditioning. Het is een raar idee dat het in de herfst binnen koeler is dan buiten. De verkoelingsapparaten werken op volle toeren, omdat het buiten in de zon behoorlijk warm is. Het lijkt me daarom absoluut geen pretje om in deze stad een baan te hebben waar je dagelijks in pak moet verschijnen, want zelfs ’s avonds is een lange broek of jas niet nodig. Gelukkig werkt Thijs voornamelijk thuis, waardoor hij casual gekleed kan gaan. Bovendien is het appartementencomplex op dit klimaat gebouwd: het heeft naast de airconditioning ook een zwembad. Dé ontmoetingsplaats, zo blijkt als ik meerdere keren in de middag baantjes trek en in de zon ontspan. Ashley, Ruth, Joe en Jonathan, vrienden van T&V, nemen hier soms ook hun siësta achter de smoes ‘ik ben aan het werk’ (met een laptop die naast je ligt).

Op woensdag is er een festival in een park, in het weekend was het Voodoo Festival en Oktoberfest. Je kunt in deze stad letterlijk kiezen waar je van muziek en bier wilt genieten, want er is altijd wel iets aan de gang. Die woensdag is de band in het park niet super, maar vanwege goede connecties scoren we gratis voedsel en drinken we biertjes. Bier zoals Amerikanen dat kennen… Bud light in een plastic beker voor 6 dollar per stuk. Ook dit festival is een ontmoetingsplaats en contact wordt snel gelegd. Ik leer dat er voornamelijk Amerikanen in New Orleans wonen en dat eigenlijk ook alle vrienden van T&V uit Noord-Amerika komen. 

Ik was al gewaarschuwd, maar heb het met eigen ogen mogen ervaren: Gezond eten kost veel, heel veel geld in de Verenigde Staten. Een 2-liter fles merkcola kost 1 dollar, 10 sinaasappels in de supermarkt zijn 8 dollar. Fastfood is goedkoop & overal en altijd beschikbaar, groenten zijn minder prominent aanwezig dan vlees en vet. Een middag boodschappen doen (met ingrediënten voor 2 avondmaaltijden, ontbijt voor een week en een goede portie fruit) tikt de 100 dollar al aan. Dat is even slikken.

Uitgaan is het doen van een kop koffie in één van de vele koffietentjes, lunchen in een café of restaurant, dineren met sushi of het kijken van een Footballwedstrijd in een kroeg. Dit laatste doen we in Tracey’s, een tent waar je weinig toeristen zult vinden. Supporters van verschillende ploegen zitten door elkaar en kijken op één van de 16 schermen die de tent rijk is naar verschillende matchen. Om half 3 is de aanvang van de match; de Saints nemen het op tegen de Patriots. De sportbeleving is ietwat anders dan de ‘soccerbeleving’ die wij kennen: het is vooral met elkaar praten en met een schuin oog de wedstrijd volgen. Op het moment dat de Saints een touchdown maken of een belangrijke onderschepping scoren brult de kroeg ‘Who Dat!’ en volgen high-fives met onbekenden. Sfeer is er zeker. En als je dan de wedstrijd in de laatste 10 seconden verliest, sneuvelt er geen glas. Genieten van een mooie sportwedstrijd is het belangrijkste!

Sociaal

Misschien bleek het al uit het voorgaande stuk: Mensen kennen is ook hier belangrijk. Mijn snelle oordeel is dat je gemakkelijk veel kennissen opdoet in Amerika, maar echte vrienden maken is moeilijker. En via oppervlakkige contacten doe je nog meer oppervlakkige contacten op. Amerikanen zijn de koningen van de smalltalk: ze ouwehoeren over van alles, huppen van onderwerp naar onderwerp en praten overdreven positief over dingen. Dit staat toch in contrast met de Hollandse nuchterheid. Dit merkte ik tijdens de Canadian Thanksgiving van Ruth, een vriendin van Vivian en Thijs. Met een jonge groep van liefst 30 mensen vieren we deze feestdag. Het wordt uiteindelijk een avond die in mijn optiek veel wegheeft van een collegeparty, inclusief jello-shots, plastic borden & DJ Tieske die de muziek verzorgt. 

Het is wennen, het is anders dan de directheid die wij Nederlanders hebben, maar hoe langer je meedraait, hoe meer voordelen je hierin ontdekt. Mensen lijken optimistischer en klagen minder in het openbaar. De cultuur is anders dan de onze, maar dit betekent niet dat die slechter is. Wel is er een hoog ‘over jezelf praten’ gehalte, kakelen ze  & worden de GSM’s (te) vaak gebruikt. Op de werkvloer moet je hier uiteraard in meegaan. Thijs had het al over de ‘So nice talking to you again’ mailtjes (bah), maar ik wil ingaan op een ander punt: het vinden van werk. Uit Vivian haar situatie maak ik al snel op hoe moeilijk het is om als buitenlander met Engels als tweede taal een goede, leuke baan te vinden. Vandaar dat dit binnen dit kopje is toegevoegd: sociale contacten zijn alles. Via-via is het beste, en als ik zo kijk naar de kennissenkring, zal het niet te lang meer duren.  

Sporten is natuurlijk ook een perfecte gelegenheid om sociaal te zijn: Teamsport! Alleen zijn de vier populairste sporten in de Verenigde Staten nou niet echt populair in Nederland: American Football, Honkbal, IJshockey en Basketball. Verder merk ik op dat iedereen die ik heb ontmoet flink bredere schouders en armen heeft dan ik: de sportschool is ook berepopulair (*Cultuur!). 

We gaan een aantal avonden naar het park om te voetballen, waar volgens Ties altijd wel Mexicanen te vinden zijn. Drie voetbalavonden later ontmoeten we twee andere jongens, maar ik heb geen Mexicaan gezien. Volgens mij moeten we Thijs z’n blog op dit aspect soms toch met een korreltje zout nemen… Anyway, na de tweede avond met Eric en Adal nodigen ze Thijs uit om in hun team mee te doen in een soort 3-tegen-3 competitie. Nederlands voetbaltalent wordt ook op dit continent erkend . 

Dit zijn de drie gezichten van New Orleans die ik mee heb gekregen tijdens het meedraaien met Vivian en Thijs. Ze hebben me een goed inzicht gegeven in de stad en hun nieuwe gewoontes. Ik hoop dat ik dit op de juiste manier heb beschreven. Als je nog twijfels om een keer langs te komen: Doen! De stad is het waard en het is heel leuk om hun leven hier te leren kennen! 

Dirk