Over waar we niet aan gedacht hadden toen we vertrokken naar het buitenland

"There is no security on this earth, only opportunity"

Een aantal weken terug las ik een stuk over het leven van expats (mensen die voor een bedrijf de hele wereld overgestuurd worden voor een bepaalde periode). Hoewel wij geen expats zijn (we vroegen zelf of er een mogelijkheid was om te kunnen gaan), heeft het me aan het denken gezet. Terwijl ik op mijn Vibrams de kilometers voor de maand opschroef, heb ik genoeg tijd om mijn gedachten op een rijtje te zetten.

In mei 2014 zitten we inmiddels twee jaar in New Orleans. De reden dat we twee jaar geleden vertrokken, is dat we op zoek waren naar avontuur. En een avontuur is het zeker. Een nieuw land, nieuwe gebruiken, nieuwe gewoontes, nieuwe systemen. Het leuke hieraan vind ik dat je dingen mee maakt die je nooit eerder gezien hebt, zoals Tuben, Prison Rodeo, Running with the Bulls, the Red Dress Run, Kerst (de Amerikaanse variant), Thanksgiving, Halloween en 'Tailgating'.  Of je leert mensen kennen met een totaal andere blik op religie, politiek of het leven in het algemeen, dan wat je gewend bent van de mensen om je heen.

Het geeft je tevens een unieke mogelijkheid om vanaf nul te beginnen. De mensen die je leren kennen, leren je kennen zoals je jezelf opstelt, zonder een vooroordeel op basis van eerdere gebeurtenissen. Je hebt meerdere momenten in je leven waarop je vanaf nul kunt beginnen. Een nieuwe middelbare school, een nieuwe universiteit in een nieuwe stad, maar ook een baan bij een nieuw bedrijf geeft je die mogelijkheid. Maar wat maakt de mogelijkheid om vanaf nul te beginnen zo aantrekkelijk? Zijn we niet tevreden met wat we tot nu toe bereikt hebben?

Ik denk dat voor mij het avontuur meer in de uitdaging ligt. De uitdaging of je het in een vreemd land kunt redden en goed op je pootjes terechtkomt. Ik denk dat we daarin tot nu toe uitstekend geslaagd zijn en dat neemt niemand ons meer af. Het is een geruststellende gedachte dat, ongeacht waar, Vivian en ik onszelf zullen redden. Als het twee jaar lukt, dan zal vier jaar ook wel lukken. Maar dan? Dan is die uitdaging je goed afgegaan, en wat doe je dan? Nog maar eens proberen op een andere plek? We hebben inmiddels alles bij elkaar gesprokkeld voor een fijne woonomgeving, we hebben genoeg leuke mensen om ons heen en we leren de stad door en door kennen. Is dat het moment om weer te vertrekken om de spanning van het onbekende te blijven voelen? Waarom niet ergens een thuis creeren en genieten van wat je opbouwt? Als we constant onszelf willen uitdagen, moeten we dan iedere twee jaar blijven verhuizen de rest van ons leven?

Ons visum is vijf jaar geldig. Terwijl je jezelf setteld, meer bekend raakt met het leven in de plaats waar je woont en vrienden maakt blijf je in je achterhoofd altijd de gedachte houden dat het tijdelijk is. We kunnen ons visum waarschijnlijk wel verlengen, maar dan ben ik 32 en Vivian 30. Tegen die tijd willen we toch aan kinderen gaan denken en dan is Nederland een betere optie voor ons dan Amerika. De gezondheidszorg is beter geregeld, de scholen zijn beter en veel goedkoper, en het is fijn om ook opa en oma in de buurt te hebben wonen.

Maar een van de dingen waar ik bang voor ben, is wat we terugvinden in Nederland. Een aantal jaar in het buitenland wonen verrijkt je, in mijn opinie, enorm als persoon. Onbewust zijn we in Amerika ook anders geworden. Als we over een aantal jaar terugkomen in Nederland zal het niet zo zijn zoals we het hebben achtergelaten. Vrienden zijn ook doorgegaan met hun leven, verhuisd naar een andere stad, en het stappen in mijn favoriete kroeg zal ook niet meer hetzelfde zijn. We kunnen natuurlijk moeilijk verwachten dat iedereen de klok stil zet en wacht met hun leven totdat wij weer terug zijn. Dit betekent wel dat de leuke herinnering die wij hopen terug te vinden bij een terugkomst in Nederland, niets meer dan herinneringen zullen zijn. De belangrijke gebeurtenissen krijg je mee, maar de inside jokes gaan aan je voorbij. Bij sommige mensen proef je ook een "jij gaat toch weg?" mentaliteit. Gecombineerd met het feit dat je zelf ook verandert, zal er bij terugkomst in Nederland een mismatch kunnen ontstaan met beste vrienden van weleer.

Aan de andere kant bedenk ik me dat heel weinig vrienden die we hier maken, vrienden voor het leven zullen zijn, aangezien we over drie en een half jaar weer zeven tijdzones van elkaar afzitten. Ons plan is om in september naar San Diego te verhuizen. Niet dat we per se weg willen uit New Orleans, maar we willen ook graag meerdere gebieden ontdekken van Amerika, nu we de kans hebben. Het is lastig om dan nieuwe diepgaande vriendschappen op te bouwen. Helaas is dit een onderdeel van ons "laten we eens de wijde wereld gaan verkennen en overal maar een paar jaar blijven" plan. Vriendschappen die we in Nederland hebben zijn na 10 jaar ook een stuk beter dan na anderhalf jaar. In die zin geven we de mensen hier ook niet de kans om een langdurige vriendschap mee op te bouwen.

En daar zit je dan. Tussen twee werelden in. Met het moment dat we het huurcontract van de eerste zes maanden verlengden en de gehuurde meubels inruilde voor het kopen van een bank, bed, TV, etc. namen we steeds een beetje meer afstand van Nederland. Met het aankondigen van ons vertrek naar een nieuwe stad nemen we een beetje meer afstand van onze huidige Amerikaanse vrienden. Terwijl ik Vivian vannacht een gelukkig nieuwjaar wenste, hield ik haar hand goed vast, want ik weet dat we altijd op elkaar kunnen bouwen. En daarom gingen we samen de wereld veroveren.

Gelukkig Nieuwjaar!