Over de stad die het net niet geworden was

Toen we twee jaar geleden een stad moesten kiezen om in te gaan wonen, werd er, door een aantal van onze vrienden uit Amerika, aangeraden om in Austin, Texas te gaan wonen. "The fastest growing city in the United States and it has a great music scene." Zoals bekend is onze keuze op New Orleans gevallen. Nu we nog in de buurt wonen, wilden we nog wel steeds een bezoekje brengen aan Austin.

Op donderdag gaat om half vijf de laptop dicht. Het werk is gedaan en het werk van morgen is al tijdens de avonduren verricht. Weekend! We laden de auto vol met koffers en dropjes en rijden richting het westen. Vivian ontdekt dat we een CD-wisselaar in de auto hebben, dezelfde auto waar we al een jaar in rijden. In het eerste uur heerst er dan ook een jubelstemming. We wisselen elkaar af als chauffeur en schreeuwen mee met Blof en Marco Borsato. Austin, here we come! Rond half twaalf zijn we net voorbij Houston en besluiten we dat het genoeg is geweest voor de dag.

De volgende dag maken we de trip af en komen rond half twaalf in Austin aan. We hebben lunch Texas style (grote porties vlees) en bezoeken het Capitol, waar de 'House of Representatives' en de Senaat van Texas vergaderen om de twee jaar.

's Avonds staat er iets bijzonders op het programma. De Congress Avenue brug, is op zo'n manier gebouwd, dat vleermuizen zich overdag goed kunnen verschuilen. Bij zonsondergang verlaten ze met zijn allen, met ongeveer anderhalf miljoen vriendjes, de brug om hun buikje rond te eten. We hebben een toer geboekt en varen met een bootje over de rivier om op het moment supreme  aanwezig te zijn bij de 'uittocht'. Het is een drukte van jewelste op de brug en het is erg leuk om te zien.

Wat volgt is een slentertocht over 6th Street, de muziekstraat van Austin. Het kan een beetje vergeleken worden met Bourbon Street in New Orleans of Beale Street in Memphis. Met het verschil dat 6th Street veel schoner is, maar dat er veel meer DJ's zijn dan Live bands. Tot zover de "Live music capital of the world". De taxi chauffeur vertelt later dat dit meer een aantrekkelijke slogan is, dan dat dit op werkelijkheid berust. "This is nothing compared to New Orleans."

Een ander ding waar we even aan moeten wennen is het gebrek aan een 'to go cup'. Niet dat we perse met een biertje over straat moeten lopen, maar als je gewend bent dat dit heel normaal is, dan is het irritant als je na het halen van een biertje in de kroeg moet blijven, ook als de muziek niet leuk is.

Op zaterdag proberen we wat meer locale dingetjes mee te krijgen, zoals de parken, food trucks en een aantal barren die buiten 'Downtown' te vinden zijn.

's Avonds belanden we zelfs in een heuse honky tonk. Zoals een vriend van ons opmerkte: Well its like I've always said when asked what a honky tonk was "well a honky tonk ... is just a honky tonk." We zijn bij de Broken Spoke, wat bekent staat als een van de betere honky tonks van Texas. Het is een oude schuur met een country zanger op het podium, een dansvloer voor zijn neus, en tafeltjes aan de zijkant met afzichtelijke neon-reclame. Het aantal 'cowboy boots and hats' is niet op een hand te tellen en er zijn tafels gereserveerd voor de sherrif die vanavond verwacht wordt. 

Als ik even niet oplet heeft een cowboy Vivians hand al gepakt en haar mee de dansvloer opgesleurd. Ik wil me niet laten kennen en ook een dansje wagen. "Ik ken toch niemand en hier komen we hoogstwaarschijnlijk nooit meer." Vivian verzoekt me vervolgens vriendelijk doch dringend de dansvloer te verlaten. 

De avond wordt afgesloten door James White, de eigenaar die in 1964 de deuren opende. Ik kan me niet voorstellen dat het er toen wezenlijk anders uitgezien zal hebben. 

De volgende morgen springen we even snel in het zwembad voordat we aan onze terugrit naar New Orleans beginnen. Austin, leuke stad! Maar zorg dat je iets meer dan 2 dagen hebt!