New Orleans - San Diego: Dag 2

Houston - Amarillo

We worden wakker in een heerlijk bed in Houston. We slapen bij Ryan en hij heeft zichzelf opgeofferd om ons in zijn bed te laten slapen. Er ligt zelfs Old Amsterdam in de koelkast op ons te wachten. We stappen vrij vroeg op, want er wacht ons een lange dag. De snelste weg van New Orleans naar San Diego is de I-10 West. De saaiste route van New Orleans naar San Diego is de I-10 West. Om die reden maken we een redelijke omweg om via de I-40, die een stuk noordelijker ligt, naar het westen te rijden. Het duurt ongeveer een uur om Houston uit te rijden. Niet omdat het druk is, maar omdat de stad gewoon belachelijk groot is. 

De weg is prima, je mag er 75 MpH rijden en het is lekker rustig. Het is een zondag in Texas dus waarschijnlijk zit iedereen in de kerk. Vivian en ik bedenken onszelf dat we nu eigenlijk officieel dakloos zijn, "in between houses". Een rare gedachte eigenlijk. Je verlaat een huis en rijdt het land door om ergens anders een huis te gaan zoeken. Geen idee waar we terecht komen. Dat maakt het tegelijkertijd ook weer spannend en avontuurlijk. Ik ben me heel erg bewust van de luxe die we hebben. Dat we de kans hadden om naar Amerika te verhuizen. En dat we, eenmaal daar, kunnen gaan en staan waar we willen (zolang we het ons kunnen veroorloven), omdat het voor mijn werk geen bal uitmaakt waar in Amerika we wonen. Zolang er maar een vliegveld in de buurt is.

Onderweg valt er niet zo heel veel te zien. Texas mag dan wel de tweede grootste staat van Amerika zijn, het is absoluut niet de mooiste staat als het op Road Trips aankomt. Het is nu eenmaal een gebied waar we doorheen moeten als je vanuit Louisiana naar het westen wilt.

Om de zoveel mijl is er een 'picnic-' of een 'rest area'. We passeren dorpjes met een paar duizend inwoners en komen zelfs door een dorpje met 146 inwoners. We vragen ons af waar deze mensen (van) leven. Grote reclameborden die aankondigen dat je bij de volgende Exit kunt tanken bij Shell of Exxon, kunt eten bij Wendy's en Wafflehouse of slapen bij de Days Inn. Waar we vanavond gaan slapen weten we nog niet. Het hangt er een beetje vanaf hoe lang we door kunnen (en willen) rijden. De radio wisselt tussen country muziek en CD's van Frank Sinatra, Blof en Hawaiiaanse Hula muziek, die totaal niet in het plaatje past, maar die Vivian uit haar rugzak heeft weten te toveren. Als Jan Smit begint te zingen is het toch echt tijd om weer te switchen naar country. We zijn tenslotte in Texas. 

We maken een kleine detour om door Fort Worth te rijden, dat op een steenworp van Dallas ligt (if you can throw really far, that is). Fort Worth is een stad, waarvan een gedeelte stil is blijven staan. Je kunt er nog naar een Saloon en er rijden mannen te paard. Het lijkt echter meer op een toeristisch pretpark. We hebben echter weinig tijd om te blijven hangen want we heben nog een heel stuk te gaan. 

We eindigen rond half 8 (na 11 uur onderweg te zijn) in Amarillo om daar de nacht door te brengen. Het vervelende stuk zit erop, morgen gaan we genieten!