Roadtrip New England

De trip begint goed: we hebben nog geen plek om te overnachten vanavond (of de rest van de week), de koffers zijn nog niet gepakt en de bus gaat over twee uur! Welkom op de meest ongeorganiseerde vakantie ooit. 

We pakken de Megabus voor een vijf uur durend ritje naar Boston om daar morgen een huurauto op te pikken. Inmiddels hebben we al behoorlijk wat van Amerika gezien, maar het noordoosten is daar nog geen onderdeel van. Het plan is om door een aantal staten te rijden: Massachusetts, New Hampshire, Maine en Vermont. Samen met Rhode Island en Connecticut (waar we niet genoeg tijd voor hebben) vormen deze staten New England. Het is het gebied waar de eerste Engelsen hun voet aan wal zetten en kolonies vormden in de 17e eeuw. Overal zie je namen van Engelse steden en dorpen terugkomen zoals Boston, Manchester, London, Rochester, Plymouth etc. 

De eerste stop is dus Boston. Een leuke stad. Ondanks dat Boston zelf ook een grote stad is, voelt het in vergelijking met New York klein en gemoedelijk. Hoewel ik denk dat iedere stad vergeleken met New York gemoedelijk aanvoelt. Anyway, we lopen een gedeelte van de Freedom Trail af. Het is een route van ongeveer vier kilometer die kriskras door de stad heenloopt, langs een aantal locaties die een significante rol spelen in de geschiedenis van de Verenigde Staten. We lopen onder andere langs de plek waar de Boston Massacre plaatsvond, een standbeeld van Benjamin Franklin en de begraafplaats van Samuel Adams, John Hancock en Robert Pain (die allen hun naam onder de Declaration of Independence mochten zetten).  Na een paar uur gelopen te hebben, komen we langs een plek met 22 lokale bieren op de tap. De wandeling komt snel ten einde.

In de loop van de avond spreken we af met Ieke, een studiegenootje van Vivian en later met Meghan (een studiegenootje van mijn tijd in de VS in 2007) en Vikram, haar man. Er is genoeg bij te kletsen en een gezellige avond volgt.

De volgende morgen droppen Meghan en Vikram ons af bij de huurauto en de roadtrip kan beginnen! Eerste stop: Salem. Salem, Massachusetts staat bekend om de jacht op heksen in 1692, waar verschillende inwoners werden opgehangen op verdenking van hekserij. Het dorpje teert tegenwoordig vooral op musea die ons terugnemen naar die tijd. We gaan naar het Witch History Museum en de Witch Dungeons. Bij de laatste zien we een toneelstuk over hoe een rechtzaak er destijds aan toeging met irrationele beschuldigingen. Ook krijgen we een kijkje in de cellen waar de vrouwen in terechtkwamen. Apart gegeven: als familie moest je zelf "huur" betalen voor de cel. Hoe meer je betaalde, hoe groter je cel. Bij het gebrek aan geld kwamen de vrouwen in een ruimte terecht waar ze alleen konden staan. Terwijl we later naar buiten lopen, beginnen er best veel vrouwen op heksen te lijken in dit dorp. Niet aardig, Thijs. 

De tocht vervolgt zich naar Portsmouth. Portsmouth, New Hampshire is een klein maar gezellig dorpje dat aan het water ligt. We lopen wat rond tussen de winkeltjes en kroegjes. Er speelt een straatmuzikant en er hangt een gezellige sfeer. De Lonely Planet vertelt ons nog over een 'harbor trail', maar de zon is al aan het ondergaan en de honger begint angstaanjagende vormen aan te nemen. Geen reden om 'hangry' te worden deze vakantie! De eerste (van velen) 'lobster roll' wordt verorberd! New England heeft een florerende kreefindustrie, vandaar dat er overal kreeft (of een creatie daarmee) op het menu staat. De bekendste is de lobster roll, een gegrild hot-dog broodje gevuld met verse kreeft. Afhankelijk van de regio wordt er mayo of boter op gedaan. Aan het eind van de vakantie hebben we unaniem besloten dat de mayo versie het lekkerste is.

Maandagochtend worden we ontspannen wakker en ontbijten op de veranda bij ons huisje in Kittery, vlak boven Portsmouth. Het is fijn om je eerste uren door te brengen omringd door rust en natuur. We stappen in de auto en rijden de staatsgrens over. Al snel zien we een bordje: "Maine, the way life should be". Ik ben benieuwd. De eerste stop in Maine is Kennebunkport waar de lunch bestaat uit fried clams (een soort mossel) en een broodje verse krab. Kennebunkport is een van de vele kleine en gezellige dorpjes langs de kust. Het wordt dan ook niet ontzien door toeristen die rustig slenteren tussen de giftshops op Main Street. We rijden weer verder en maken een korte stop in Cape Elizabeth. Het weer is voortreffelijk en de route langs de kust is heerlijk. De frisse lucht doet ons goed en het is lekker om even weg te zijn uit het stadse van New York.  De route vervolgt zich via Portland (waar we een 'signal tower' beklimmen, niet te verwarren met een vuurtoren(!) en een heerlijk diner hebben bij Central Provisions) en Pemaquid Point tot aan Bar Harbor, dat niet zo heel ver van de grens met Canada afligt.

De meest fantastische herinnering aan dit stuk is ongetwijfeld McLoons Lobstah shack. Net ten zuiden van Rockland ligt deze 'shack in the middle of nowhere'. Je ziet de kreeftvissers binnen komen varen met hun vangst, en wanneer je iets besteld, wordt dit letterlijk levend uit het water gehesen, om vervolgens voor je bereid te worden. Verser dan dit wordt het niet! Als we wat onbeholpen naar onze kreeft en bijgeleverde apparatuur kijken krijgen we advies: "You gotta get your hands dirty. That's the fun part about eating lobstah. And you smell it for a week too!" Top!

Het is inmiddels woensdag en we worden wakker bij de Holiday Inn Resort aan de Frenchman baai in Bar Harbor. Het resort bevindt zich in een schitterende omgeving en bij het ontbijt verheugen we ons op Acadia National Park. Het park ligt om de hoek van het resort en is het enige nationale park van New England. Het blijkt een van de mooiste stukken van de hele trip te worden. We rijden door het park heen en lopen een korte trail langs de kustlijn. Vanaf de Cadillac Mountain hebben we een fenomenaal uitzicht over de omgeving. 's Middags gaan we nog even aan het zwembad liggen, met uitzicht over de baai. Helaas is het weer iets minder geworden, maar na de warme zomer is het heerlijk om wat regen op je huid te voelen. 's Avonds eten we een hapje bij Side Street Café (jawel, weer kreeft) en fantaseren we of we in Maine zouden willen wonen. "The way life should be". Het valt ons absoluut niet tegen.

De volgende dag rijden we een stukje terug naar Portland om mee te gaan met een kreeftboot. We varen langs de kreeftvallen, die eerder zijn opgezet, en halen de vangst binnen. De gevangen kreeften worden gemeten en als ie groot genoeg is, mag hij (mits het geen vrouwtje is dat nog eieren legt, zodat de populatie in stand wordt gehouden) meegenomen worden. De rest gaat terug het water in. We worden aangekleed met een schort en handschoenen en we helpen mee de vallen opnieuw op te zetten door dode vis in een zakje te doen, en die in de kreeftenval te hangen. Ik pik snel voor Vivian's neus het laatste schort weg, dus Viev wordt in een oempa loempa kostuum voor een 12-jarige gehezen. De foto is niet toegestaan.. Het is een heerlijke dag en we genieten op het water. 

Vannacht slapen we bij een resort in North Conway, net ten oosten van White Mountains National Forrest. We zijn inmiddels weer terug in New Hampshire. Het is een alleraardigst resort met een onder andere een minigolfbaan. We zijn aan elkaar gewaagd en een gelijkspel leidt tot verhitte discussies waarbij de EK minigolf (bestaat dat?) spelregels erbij gehaald moeten worden. Na een goede bedspringsessie, (je bent immers maar een keer 31) en wat biertjes eindigt de dag. Oh, had ik al verteld dat we vandaag kreeft gegeten hebben?

Ook de tocht door de White Mountains is een mooie. Kilometers lange wegen door het bosgebied. We zijn niet de enige weggebruikers want er is een estafette met honderden lopers aan de gang. Niet te hard door een bocht scheuren dus. We luisteren naar "no shoes radio" en het is een relaxte dag. We hebben geen haast. Vanavond hebben we bij AJ (een van mijn beste Amerikaanse vrienden tijdens mijn studie in 2007) afgesproken. Hij woont in Fair Haven in Vermont, maar aangezien hij overdag moet werken, hebben we de hele dag om daar te komen. Een lunch bij het Hotel Mount Washington wordt gevolgd door een wandeling langs de Flume Gorge.

's Avonds is het als vanouds gezellig bij AJ. Samen met zijn vrouw gaan we naar zijn vaders' huis, een paar blokken verder. Bij een aangestookt vuurtje buiten, volgen interessante gesprekken over democraten versus republikeinen. De verkiezingen komen dichtbij, dus je kunt er moeilijk omheen. Onze opvattingen staan lijnrecht tegenover elkaar, maar dat maakt niet uit. Het is enorm leerzaam om redenen voor een ander perspectief te begrijpen. Waarom denkt iemand wat hij denkt? Waarom gelooft iemand wat hij gelooft?

Voor we het weten is de trip alweer voorbij en zitten we in de trein terug van Boston naar New York, maar niet voordat we een veel te groot ontbijt hebben bij Johnny Boy's Pancake House in Rutland. Het was nogal een ervaring. Hieronder zie je hem aan het werk tussen bordjes die zijn politieke voorkeur niet onder stoelen of banken steken.

Om de vakantie goed af te sluiten hebben we op zondag tickets gekocht voor de New Orleans Saints. Ze spelen uit tegen de New York Giants. We spreken af met Lan (mijn kapster uit New Orleans) die een aantal andere Saints fans heeft meegenomen. 

Ik verbaas me soms nog steeds over de omgang van fans met elkaar. We krijgen her en der een "boeh" over ons heen, maar supporters van beide teams lopen gewoon door elkaar. Zoals het overal zou moeten kunnen. We zitten helemaal bovenaan de tribune, en als de Saints een touchdown scoren, ren ik met mijn handen in de lucht een stukje de trap af en op. Tussen alle Giants fans.. Een "sit yo ass down!" valt mij ten deel, maar daar blijft het bij. Het is niet voor te stellen in Nederland. 

Lang kan ik niet van New York genieten, want op maandag gaat het vliegtuig alweer naar Milwaukee in Wisconsin. Back to business!