Over week 35 in 2016

Wanneer ik verhalen op mijn blog teruglees, merk ik dat het niet de stedentrips, vakanties, of festivals zijn waar ik het liefst over lees. Het zijn de verhalen over normale weken, die een goed beeld vormen van ons leven op dat moment en de gedachtes die daarbij horen. Iedereen kan naar een bepaalde stad gaan. Niemand kan mijn leven leven en mijn gedachtes denken. Hier volgt een verhaal over mijn week 35 in 2016.

Tijdens het Koningsdagfestival (een paar maanden geleden) in de Lower East Side, hebben we een aantal Nederlandse gasten leren kennen die al ruim vijftien jaar iedere zaterdag om 14.00 in Central Park voetballen. Of ik ook een beetje kon ballen? Sindsdien voetbal ik iedere zaterdag op een uiterst belabberd zandveld met opstekende stenen (de traditie van de locatie is belangrijker dan een goed veld) om vervolgens met z'n allen een biertje te gaan drinken bij Ballfields Café.

Maandag 29 Augustus
Op een donderdagochtend kreeg ik een random e-mailtje: "Je kent me niet, maar ik hoor dat je kunt voetballen. Vanavond een potje in Chinatown?". De organisatie Urban Soccer beheert een aantal leagues en met ons team Blackstone spelen we in een van de hoogste niveaus. De laatste vijf wedstrijden hebben we allemaal gewonnen en vandaag vindt de halve finale plaats. 

De hitte en benauwdheid zijn in de loop van de avond gelukkig wat minder geworden en het is een heerlijke avond om een potje te voetballen. Zes tegen zes, op een turfveldje. Ik heb wat recht te zetten, want hoewel we vorige week wonnen, speelde ik niet al te best. De wedstrijd is een paar minuten bezig of ik zie dat er een lange bal van achteruit op onze lange spits afgevuurd wordt. Ik begin naar hem toe te rennen anticiperend op de afvallende bal. Hij valt precies goed, en ik raak hem precies goed. Pats! In de verre hoek, 1-0! Wat een opluchting. Het niveau ligt behoorlijk hoog en er volgen kansen heen en weer. We eindigen na 50 minuten met een 2-1 overwinning, waarbij een handsbal in de laatste minuut op onze doellijn gelukkig over het hoofd wordt gezien. Op naar de finale!

Dinsdag 30 Augustus

In het afgelopen jaar is  de invulling van mijn rol bij Exact enigszins verschoven van een consultant naar een "solution architect" rol.  Waar er een gat bestaat tussen de mogelijkheden van de software en de processen van de klant probeer ik dat gat te dichten met maatwerk. Het gevolg is dat ik nu 70% van mijn tijd aan het programmeren ben. Iets dat ik vooraf nooit had bedacht leuk te vinden, maar het geeft me heel veel voldoening om van niets iets te maken. Vandaag bestaat er een gat, morgen is er geen gat meer en hoeft het bedrijf de processen niet aan de software aan te passen.

Een bijkomend voordeel van de veranderde rol is dat ik minder hoef te reizen, maar ook dat ik geen internet nodig heb om de oplossingen op mijn laptop te bouwen. Dit biedt een uitstekende mogelijkheid om te werken waar ik maar wil. Ik ben erachter gekomen dat New York City enorm veel leuke plekjes heeft waar het heerlijk rustig lezen of werken is. Het is mijn doel voor de laatste paar maanden om zoveel mogelijk van de stad te genieten en te zien, en zoveel mogelijk fijne plekjes te vinden. Plekken waar ik de laatste weken gewerkt hebt zijn Central Park, op een bankje aan de Hudson rivier, in het atrium van de Bank of America Tower of gewoon in de lobby van het Soho Grand Hotel. Natuurlijk is thuis of op een kantoor werken beter met betrekking tot een goede bureaustoel, een grotere monitor en beter internet, maar ik kan me geen betere manier bedenken om de stad te ontdekken.

Vandaag ga ik naar Bryant Park. Gelegen achter de Public Library op 5th Avenue is het eigenlijk midden in een toeristisch stuk, maar tegelijkertijd is het een oase van rust. Misschien wel mijn favoriete plek van New York City. 

Ik werk iets langer door, want het plan is om vanavond na de finale wat biertjes te drinken. Ik denk dat ik morgenvroeg blij ben met dit plan.

De finale begint om 21.00 en het belooft een mooie pot te worden. De tegenstander van vandaag had ons eerder in de competitie al verslagen en ook dit keer hebben ze het betere van het spel. We worden helaas verslagen met 2-1 en mogen een zilveren plak in ontvangst nemen. We besluiten biertjes te gaan drinken in de biertuin van de Loreley, vlakbij Chinatown. Het is erg gezellig en we bestellen een paar keer een "laatste laatste". Om de klok van 1 uur is het toch echt tijd om naar huis te gaan.

Met de metro kom ik voorbij de Times Square halte en ik besluit uit te stappen. Terwijl ik luister naar 'Avond' van Boudewijn de Groot en kijk naar alle lichtjes denk ik terug aan Nederland. Vooral aan Nijmegen, vooral aan de tijd in de Malle Babbe. Rond dit tijdstip zijn het vooral daklozen die hun bedje klaar maken en de grote lichten inspireren niet echt. Het is een beetje een trieste bedoeling. Wat had ik ook verwacht van Times Square om half twee 's nachts op een dinsdag avond?

Woensdag 31 Augustus

De dag begint zoals verwacht iets later en ik besluit naar het  Poets House te gaan in Lower Manhattan. Gelegen aan de Hudson rivier herbergt het Poets House meer dan 70.000 poëzie werken en is het een stil plekje waar mensen komen lezen of werken.

Ik zit heerlijk te werken en vergeet de tijd totdat mijn maag gaat knorren. Een kleine wandeling naar Aroy Dee kitchen levert me een goede Pad Thai op voor lunch. Een paar blokken verder ligt verborgen bij de ingang van een subway station Voyager Espresso, waar ik de rest van de middag werk.

Donderdag 1 September

Ik kan helaas niet iedere dag gewoon maar gaan zitten waar ik zin in heb. Wanneer ik een aantal vergaderingen gepland heb, waarbij telefoon en internet nodig is, is het uiteindelijk toch het handigste om dat vanuit huis te doen.

Op slechts een paar blokken lopen, ten westen van ons appartement, stroomt de Hudson rivier. Het is een heerlijke plek om aan het eind van de middag even te gaan zitten en te kijken naar het water en de zonsondergang. 

De zoute geur van het water herinnert me aan de zeelucht van San Diego en het heeft een kalmerend effect. Terwijl de fietsers en hardlopers voorbij komen, lees ik een boek op de iPad en klinkt er piano muziek door mijn koptelefoon. Jarenlang heb ik jaloers gekeken naar mensen die in een park of op een mooi plekje aan het lezen zijn. Ik had altijd "iets beters" te doen en had nooit tijd voor "tijd voor mezelf". Totdat het hoger op mijn prioriteitenlijst kwam te staan en ik er tijd voor nam. De zes jaar jongere versie van mezelf zou dit heel suf vinden, maar ik geniet nu met volle teugen van tijd voor mezelf. De momenten voor jezelf laten de tijd ook langzamer gaan. Ja, we zijn nu al zes maanden in New York City, maar ik heb zoveel momenten gehad dat ik "bewust was van het moment", dat ik niet het idee heb dat de tijd voorbij vliegt. Over 4.5 maand gaan we alweer terug naar Nederland. Ik vind dat heel erg spannend.  

Vrijdag 2 September

Ook vandaag werk ik thuis en maak ik de nieuwe module af waar ik eerder de week aan begonnen ben. Onze software maakt gebruik van het ASP.NET framework waarbij de meeste pagina's in VB.NET geschreven zijn. Ik heb me een aantal maanden geleden voorgenomen om mijn kennis te verbreden en lees boeken en volg online cursussen over "Programming Methodology" . De module die ik nu aan het schrijven ben is in C#. Jep, ik ben een echte nerd geworden. Nou en?

's Avonds lopen we naar Café Frida, een Mexicaanse tent. De margarita's gaan er goed in, maar vrijwel al het Mexicaanse eten dat we na San Diego gehad hebben valt een beetje tegen. Zo ook hier.

We raken aan de praat met Gerwen en Marissa, een Nederlands koppel uit Zwolle, die aan een tafeltje naast ons zitten. Het blijkt erg gezellig en we gaan later bij George Keeley nog een biertje drinken.  In de tussentijd boeken we een bus- en treinticket naar Boston. Volgende week huren we een auto en gaan een Road Trip maken door New England. Massachusetts, New Hampshire, Maine en Vermont: staten die we nog amper gezien hebben. Ik kijk ernaar uit!

Zaterdag 3 September

Het is zaterdag en we blijven lekker in bed liggen om verder te gaan met seizoen 5 van de tv-serie Suits. Totdat het half twee is, want in Central Park wordt er weer gevoetbald! Het weer is eindelijk een beetje afgekoeld. De gehele zomer is het boven de 30 graden en behoorlijk benauwd. De warme lucht blijft tussen de gebouwen hangen en je kunt nergens heen zonder een kletsnatte rug te hebben. Ik weet dat een heleboel mensen heel graag een warme en zonnige zomer zouden hebben, maar als je je niet goed af kunt koelen, wordt dat behoorlijk vervelend. Vandaag is het gelukkig 24 graden en er waait een heerlijk briesje. Wellicht hebben we daar orkaan Hermine voor te danken.

Het is een goede pot voetbal. Ondanks 7 goals van ondergetekende verliezen we helaas met 13-12. Ach, zijn we weer even van de straat geweest.

Terwijl ik terugloop naar huis, hoor ik gitaar muziek en een mooie stem. Het is die gast die iedere zaterdagmiddag op dezelfde plek staat op te treden. Ik besluit er lekker voor te gaan zitten. Op een gegeven moment zingt hij een heel mooi liedje en ik vraag Siri of ze het nummer herkent. Helaas. Wanneer ik de lyrics intyp bij Google krijg ik wel resultaat. David Ippolito noemt zichzelf ook "That Guitar Man" en speelt al sinds 1992 in het park. Hij maakt grapjes tussen de liedjes door en speelt een combinatie van zelfgeschreven nummers en covers. In zijn nummers grapt hij over Trump, Clinton en Jezus en de sfeer zit er goed in. 

Dat vind ik nou een van de mooiste dingen van New York. Er zijn iedere dag van de week zoveel dingen te doen. Je hoeft je echt nooit te vervelen. En dat deze gast op een dag bedacht wat lunchgeld te verdienen en sindsdien een vaste aanhang heeft. "How many of you actually live in New York?" 95% steekt zijn hand op. Hij is opgegroeid in New York en is van mening dat er geen andere plek op de wereld is, waarbij het sociale experiment beter werkt dan in Manhattan: er zijn hier 8 miljoen mensen van alle verschillende culturen en religies, die iedere dag in vrede met elkaar leven. Hij heeft een goed punt, waar zie je dat nog meer?

Zondag 4 September

Ik pak mijn boek en loop naar Central Park om een stukje te gaan wandelen. Het is immers zondag. Central Park geeft me altijd een heel relaxed gevoel. Iedereen die er rond loopt, is op zoek naar hetzelfde: rust, stilte, en genieten van de natuur en artiesten. Even weg uit de drukte van Manhattan. Ik geniet van een man met een saxofoon, een meisje met een ukulele, een stelletje met een gitaar, en een oudere vrouw met een viool. Tussendoor zit ik heerlijk te lezen op het gras.

Aan het eind van de middag spreek ik met Sydney af. Sydney is een gast die ik tijdens het voetballen heb leren kennen. Hij werkt bij de ABN en zit voor een paar maanden in  New York. Zijn appartement heeft een rooftop balkon met een schitterend uitzicht over Manhattan. Een uitstekende plek voor een BBQ en een mooie afsluiter van de week.