Appartement gevonden! Nu begint het gewone leven.

Een week zijn we inmiddels in New Orleans. Waar we vrijdag en zaterdag vooral gezocht hebben naar appartementen konden we zondag niets doen aangezien alles dicht was. Een mooi moment om de stad te gaan verkennen. We besloten dat we onszelf best een dagje als toerist mochten voordoen en gingen dus met de camera in de hand naar de French Quarter om daar een beignet en een slechte maaltijd te verorberen. We werden aangesproken met "big guy" en "mama". Door de gezellige straten kwamen we bij Jackson Square uit waar kunstenaars en muziekanten ons vermaakten.

Op maandag kwamen we weer in de 'To Do' modus want we zaten immers nog steeds in een hotel. Vivian had inmiddels een lijstje verzameld met communities die we konden bellen, naast het lijstje met zelfstandige appartementen. Na het een en ander af te bellen hadden we ineens drie bezichtigingen. De eerste was meteen de beste: "The Saulet". 

Het is een enorm complex met tegen de 150 appartementen. Er is een groot fitnesscentrum, heerlijk zwembad en een business lounge. 

Ook het appartement zelf had een goede indruk achtergelaten met een gezellige bar, een inloopkast en een heerlijk zacht tapijt. Per direct beschikbaar. Dinsdags ondergingen we een security check en aangezien wij uiterst brave burgers zijn kregen we op woensdag de sleutel! Geweldig! Eindelijk konden we onze koffers uitpakken en gaan shoppen.

Onze nieuwe supermarkt zit om de hoek dus het eerste boodschappenwagentje ging voor slechts 509 USD de deur uit.

In Nederland hebben we alles de deur uit gedaan en dan merk je pas hoeveel kleine benodigdheden je hebt. Handdoeken, stofzuiger, koffiezet apparaat, strijkijzer, etc. 

Met inmiddels een Amerikaanse bankrekening en een telefoon wordt de 'To set up list' steeds kleiner. Wel blijkt dat alles in een bepaalde volgorde moet. Om een telefooncontract af te kunnen sluiten heb je een social security number (sofinummer) nodig. Om die te krijgen moet je een adres hebben waarvan je zeker weet dat jij die post krijgt (hotel dus niet echt een optie). Maar om een zorgverzekering te hebben heb je dus ook een social security number nodig. Zolang we die niet hebben, zeggen we de zorgverzekering in Nederland natuurlijk nog niet op. Maar om daar recht op te hebben, moet je woonachtig zijn in Nederland. We zijn officieel dus ook nog inwoner van Nijmegen. 

Het mooiste is nog wel het principe omtrent de 'Credit history'. Op basis van je social security number wil men je credit history controleren. Je credit history toont aan hoe betrouwbaar je bent om geld aan uit te lenen. Met andere woorden: als je iets koopt met je creditcard krijg je aan het einde van de maand de rekening. Betaal je die netjes, gaat je credit score omhoog, zo niet dan gaat deze omlaag. De bedragen die je bij abonnementen betaald zijn vaak afhankelijk van je credit score. Oftewel: wie altijd alles met cash betaald, bouwt geen credit history op, wat niet bevorderlijk is voor toekomstige aankopen. Je wordt dus gestimuleerd om schulden op te bouwen om die aan het eind van de maand te voldoen! Veel Amerikanen nemen dan ook meerdere credit cards om de andere(n) af te kunnen betalen. Je kunt dan ook overal creditcards voor hebben: de Shell, Victoria Secret, Banana Republic, noem maar op. Aangezien wij ons social security number nog niet binnen is, moeten we overal meer dan 100 USD deposit (borg) voor betalen: De energierekening, een telefooncontract en zelfs aan Louis the Cableguy (zo noemde hij zichzelf in ieder geval). Voordeel is wel dat we bij een vertrek uit de VS een flink "afscheidssom" meekrijgen. Als 'nieuwe Amerikanen' hebben we een uitdaging: je krijgt een creditcard op basis van een goede credithistory. Maar zonder creditcard kun je die credithistory nooit opbouwen! Catch-22, oftewel kip en ei. 

Steeds meer dingen van Amerikanen beginnen te wennen. De enorm zware lijven, het uberirritante gegeven dat de prijzen in winkels en restaurants zonder belasting zijn, en je bij het afrekenen altijd weer verbaasd bedenkt waarom het te betalen bedrag niet hetzelfde is als wat je in je hoofd hebt. Daarnaast probeert iedereen aanknopingspunten te vinden voor een gesprek. "So you're from the Netherlands! My sister used to be an exchange student and she went to Sweden!" of "Oh, you work for a software company? I met a guy last week who's doing some IT work in a hospital in my father town!" Mm, ok. Iedereen vindt het wel erg gaaf dat we deze stap nemen en we worden erg goed geholpen met de vragen die we hebben. 

Nu we een huis hebben en ik vandaag begin met werken kan het echte leven beginnen. Niet meer als toerist de stad verkennen, niet meer vanuit een koffer leven in een hotel, geen huis in Nederland meer hebben waar we straks naar terugvliegen. Nee, gewoon hier met z'n tweeën. Living the American life. Ik ben benieuwd.