Over hoe het nu écht met ons gaat.

Ons appartementencomplex ligt naast Annunciation Park. Op zich niet zo heel groot, maar wel groot genoeg voor een basketbal- en een groot grasveld, waar bewoners van de Saulet, Mexicanen en andere toffe kerels  uit de "hood" met elkaar sporten. Er wordt vanalles gespeeld: basketball, American football, honkbal maar meestal gelukkig ook voetbal. 

Deze week heb ik dan ook een aantal keer meegespeeld met een groep Mexicaanse gastarbeiders (25 man). Hun Engels is beperkt en mijn Spaans is nog beperkter. Leuke communicatie levert dat op: zij die een regen van Spaanse woorden mijn kant op sturen en ik die het vooral moet hebben van "Si si, I'm wide open!". Toch mooi om te zien dat het verder prima gaat en dat voetbal iedereen verenigt. Iedereen mag meedoen, en bij iedere twee extra spelers worden de goals tien meter naar achter verplaatst. Een conditie die die jongens hebben.. Daarvoor moet ik nog wat vaker mee doen. Verder bestaan de goals uit twee pionnen die een meter van elkaar af staan. Als je dan op de keeper afstoomt gaat die liggen waardoor scoren vrijwel onmogelijk wordt. Een gemiddelde wedstrijd van 2.5 uur wordt dan ook 3-2 of iets dergelijks. Daarnaast blijken deze jongens te grosseren in lafheid aangezien van de fantastische regel "achter is achter" veelvuldig bewust gebruik gemaakt wordt. Na een paar uur te sporten is het heerlijk om hier dan even in het zwembad te kunnen plonzen. 

Ik vind het nog steeds een apart idee om een zwembad en een verwarmd bubbelbad 24/7 tot je beschikking te hebben. Ondanks dat ik qua werk lange dagen maak, en daarmee de verwachting dat het in Amerika harder werken is waarmaak, voelt het hier af en toe nog steeds als soort resort door zulke faciliteiten. We hebben het ook echt goed naar onze zin. De stad is zo leuk en er is altijd wat te doen! Daarnaast is Garden District (de wijk waar wij in wonen) gewoon zo mooi! 

Van die grote bomen die over de weg heen hangen en voor veel groen zorgen, traditionele huizen met een balkon en veranda, fijn om doorheen te lopen. Daarnaast speelt het weer ook echt een grote rol in het gevoel wat we hebben. Zon geeft energie en altijd in een korte broek naar buiten gaan, geeft me sowieso een soort gevoel van vrijheid, moeilijk te omschrijven. We worden wel van alle kanten gewaarschuwd dat juli en augustus een ramp worden met iedere dag een temperatuur van 35-40. We zullen het wel zien. 

Het nieuws hier kun je beter niet volgen, want er worden serieus iedere dag gemiddeld twee mensen neergeschoten in New Orleans. Het is de meest criminele stad van Amerika. Deze moorden zijn 99 van de 100 keer een gevolg van een drugsdeal die verkeerd gegaan is en vinden plaats in de "mindere wijken" van de stad. De moorden blijven dus binnen een bepaalde groep en locatie en wat dat betreft geen reden om ons zorgen te maken. Als we 's avonds te veel gedronken hebben pakken we altijd een taxi die ons voor 8 dollar thuis brengt. Prima. 

Het is nog wel wennen aan het eten. Vivian heeft inmiddels wat alternatieven gevonden voor de Walmart voor de boodschappen en we hebben inmiddels al genoten van risotto, lasagna en gezonde salades. Wat dat betreft dus niet heel anders dan in Nederland. Alleen het brood is vaak niet om te eten.

Voor heimwee heb ik eerlijk gezegd nog geen tijd gehad. Door de week werk ik hard en 's avonds probeer ik te sporten. In het weekend ben ik blij dat het weekend is en is het tijd voor leuke dingen. Voor Vivian is het anders. We hebben deze week haar werkvergunning aangevraagd, maar tot die geaccepteerd wordt (3 maanden) mag ze niet werken. Als de verveling toeslaat wordt het wel eens moeilijk. Gelukkig leren we steeds meer mensen kennen, waarvan er een paar dames zijn die ook moeten uitvogelen hoe ze de weekdagen  doorkomen, dus dat komt wel goed. 

Het is ook zoveel gemakkelijker om contact te hebben met de middelen die we tot onze beschikking hebben dan voorheen. Facebook, Skype en What's App (we hebben inmiddels Wifi, dus mijn Nederlandse telefoon is gewoon nog steeds actief) zorgen ervoor dat je op de hoogte blijft van elkaars leven. Met Ipad door het huis lopen om met de camera mensen een 'grand tour' te geven is dan ook al een aantal keer gebeurd. Ok, het is anders dan fysiek contact en ik zou zo graag mijn vriendjes willen knuffelen, maar dat kan gewoon niet. We zijn nu al een maand vertrokken uit Nederland maar ondanks dat we ons hier nu gesetteld hebben, voelt het nog niet alsof we hier de komende drie jaar blijven. Niet dat we het niet willen, maar meer het besef ontbreekt nog. Ik ben benieuwd hoe we er na drie jaar tegen aan kijken. Op dit moment leeft bij mij nog heel erg het gevoel dat het moment dat we terugkeren het moment is dat we het 'standaard leventje' inrollen in Nederland: huis kopen, kinderen opvoeden en oud worden. Niet dat daar iets mis mee is, want er is natuurlijk een reden waarom iedereen dat pad probeert te bewandelen. Het is gewoon het fijnste. Maar voor ons ontbreekt daar nog wat avontuur. Wat dat betreft is het fantastisch dat we deze stap hebben kunnen maken en is dit het juiste moment. Maar misschien staan we over twee alweer op Schiphol, wie weet. 

Leuke anekdote deze week: 

Vivian: "I like beer with hatt (schuim)"

Barman: "You mean head?"

Vivian: "Yes, I like it when barmen give me head.."

Barman: LOL

Mm, netjes Viev, haha!

Veel mensen die deze verhalen lezen vragen me later hoe het nu écht met ons gaat. Ik denk dat bovenstaand verhaal daar een goede beschrijving van geeft.