4th of July en toegeven aan karaoke

Feestdagen zijn altijd leuk. In de weekenden is er tijd voor leuke dingen naast het werken, maar als je dan ineens een woensdag vrij bent om te vieren dat heel lang geleden de Amerikanen de Britten verjaagd hebben, is dat nog leuker. Waar de Amerikanen toch al grossieren in chauvinisme is dit voor hen al helemaal een dag om van te smullen. Gekleed in de kleuren van de 'Star Spangled Banner' (Amerikaanse vlag) worden de straten gevuld met een feestende massa. 

Na heerlijk uitgeslapen te hebben, omdat het kon, gingen wij 's middags de stad in. Er waren een aantal podia met artiesten en het excuus om maar weer een biertje te gaan drinken was niet zo moeilijk te verzinnen. We hadden met Glenn en Carla afgesproken om wat te eten en te drinken bij Felipe's. De rest van de bende was er ook wat de nodige gezelligheid opleverde. Rond de klok van negen uur ging het vuurwerk los. Boven de Mississippi werd het vuurwerk afgestoken en ik kon niet anders dan denken aan het arme Nijmegen, dat dit jaar het vuurwerk moet gaan missen tijdens de Vierdaagse. Wat dat betreft hebben we een goed jaar uitgekozen om te vertrekken aangezien het EK ook al zo'n succes was. 

Na het vuurwerk wilde eigenlijk iedereen naar huis, maar na iedereen overtuigd te hebben dat nog even blijven een veel beter idee was, vervolgden we de avond. Ik heb nog ergens op een Rodeo stier (gewoon zo eentje in een bar) gezeten, maar het aantal seconden dat ik daar op bleef zitten rechtvaardigt het plaatsen van een foto niet. Het was een leuke dag, maar we hadden er allebei toch iets meer van verwacht qua drukte en evenementen. Misschien zijn we inmiddels gewend (of verwend) aan de mogelijkheid om 24/7 te kunnen feesten of genieten van live muziek. De donderdag was geen productieve dag.

Russel, een man die we via Carla en Glenn hadden leren kennen is aanstaande maandag jarig. En omdat het 42e levensjaar zo speciaal is (?) vierde hij dit afgelopen week iedere dag. Een verjaardagsweek. Hij had ons uitgenodigd om er vrijdag ook bij te zijn om het te vieren met familie en vrienden. Ik denk dat we onszelf inmiddels ook tot de vriendengroep mogen rekenen aangezien we binnen een week drie keer met hen op stap zijn gegaan en het iedere keer zo leuk is! Het feestje was in Westbank, een wijk aan de andere kant van de rivier. Nu we nog geen auto hebben (en aangezien we binnen 25 minuten lopend in de French Quarter zijn, en de noodzaak voor een auto dus niet zo groot is, weet ik ook niet hoe snel die er gaat komen) gingen we met de bus. Ook dit was weer een ervaring op zich. Over het algemeen geldt dat 'hoe tropischer het klimaat, hoe relaxter de mensen zijn'. En zo ook in New Orleans. Leuk, een relaxte buschauffeur, maar 40 minuten te laat komen is iets waar we nog aan moeten wennen. De dronken man die spontaan begon te zingen en de transseksuele man/vrouw die aandacht tekort kwam, maakte de ervaring compleet. 

Het feest begon bij het Mexicaanse 'Dos Gringos', waar Vivian een euforisch gevoel niet kon onderdrukken toen ze het biertje 'Piraat' op de tap zag staan. Dat gevoel sloeg snel om in teleurstelling: het was 'op'. Na wat hapjes, biertjes en enkele verjaardagsshotjes gingen we verder. De plek waar we toen naartoe gingen was echt ongelooflijk slecht. Het was zo Amerikaans als je je kunt voorstellen. Grote pick-up trucks voor de deur, geen sfeer verlichting en oude Amerikaanse klassiekers die gezongen werden door middel van karaoke. En de oudjes maar schuifelen op de dansvloer.

Nu is het nog niet voorgekomen dat we geheel alcohol vrij op stap zijn geweest dus een paar uur later hadden we het uitstekend naar onze zin. We gaven zelfs acte de presence (niet geheel vrijwillig) op het podium met een schitterende versie van Frank Sinatra's 'New York, New York', waarbij we luidkeels aangemoedigd en welkom geheten werden in New Orleans door de overige feestgangers. En wederom een geslaagde avond! We werden gelukkig thuis gebracht door een stel dat een paar uur verder woont aan de kust en die ons uitnodigden om binnenkort maar een keer te komen waterboarden met de speedboot. Uhm, ok!

Vivian is afgelopen vrijdag bij het World War II museum geweest om daar even rond te snuffelen. Ze zochten nog vrijwilligers dus wie weet krijgt dat nog een staartje. Van 15 tot 20 juli ga ik naar Calgary in Canada voor mijn eerste consult op locatie. Tot nu toe heb ik iedere dag voor klanten gewerkt maar gewoon vanuit huis. Ik ben benieuwd hoe het gaat!