In Pamplona geldt rond juli sinds jaar en dag een bijzondere traditie: "El Encierro", ofwel "Running with the bulls". Het doel van deze traditie in Spanje was het vervoeren van stieren vanaf de stal naar de ring waar ze, na een spektakelstuk met de matador, gedood werden. Deze traditie is inmiddels uitgegroeid tot een volksfeest.
New Orleans is niet bepaald een stad die een feest wil mislopen. Als er echt niets meer te vieren is, wordt er wel een festival opgezet omdat, bij wijze van, de avocado zo lekker smaakt. "Running with the bulls" vormt dan ook een mooi excuus om lekker te gaan feesten. We hebben alleen geen stieren, maar lesbo's op rolschaatsen die met een plastic knuppel iedereen op de billen slaan die op straat rent. Er zit niet bepaald een spelelement in. Word je geraakt, ben je niet 'af', maar hoop je dat de volgende 'bull' minder hard slaat.
Geen idee te hebben wat we ervan moesten verwachten, verzamelden we om 7 uur 's ochtends (waarom?) met z'n negenen om er naartoe te gaan. Met de slechte ochtendsmaak nog in de mond werden de eerste cocktails en biertjes al naar binnen gegoten. Ik moet heel hard nadenken om een andere moment te bedenken waarop ik om 7.00 alcohol gedronken heb. Met een goed avondje stappen kan ik na half 4 (als ik dat al haal) sowieso geen alcohol meer op en de carnavalsvreugde begint meestal toch pas echt om 10.30 met een zuur gezicht.
Maar goed, er op af! Uitgedost in een kostuum van witte kleren met rode linten mengden we ons in de menigte van duizenden mensen die het blijkbaar ook de moeite waard vonden om zo vroeg op te staan op deze zaterdagochtend.
De 'bulls' waren allen mooi beattributeerd (een mooie toevoeging voor de Nederlandse taal lijkt me) met een helm met hoorns. Een trompetgeschal luidde de start in en daar gingen we. Aangezien het zo enorm druk was, werd er op sommige stukken alleen maar gelopen, daarna konden we weer een stukje rennen. Het was genieten in de ochtendzon. Iedereen was mooi aangekleed, het biertje smaakte bijzonder wel en er was muziek in de vorm van trompetters of een luidkeels gezongen nummer uit een slecht voetbalgenre. Zoals we al zo vaak gehoord hebben: "People from New Orleans just like to have a good time."
Na een ronde van ongeveer één mile was het alweer voorbij. Maar als je dan toch om half zeven opgestaan bent en al in een roes verkeerd door de zon en alcohol combinatie, ga je niet naar huis. Er was een grote feesttent en in verschillende barren was het ook feest. Voor de 'alcoholhonger' gingen we naar een tent met lekkere nacho's. Aangezien er gewoon harde muziek aanstond in het restaurantgedeelte stonden we lekker naast de tafels te dansen en te feesten. Ik heb nog nooit zo leuk gewacht op mijn eten. En dan kijk je met een big smile op je telefoon om te constateren dan het 10 uur 's ochtends is. Nog even naar Bourbon Street waar toeristen je aankijken van "waarom zijn ze in godsnaam zo aangekleed?" (heerlijk, de 'local memo' krijgen), en om half twee 's middags waren we weer thuis. Moe maar voldaan. Top dag!
Zojuist ben ik aangekomen in Calgary in Canada, waar ik deze week een klant ga ontmoeten waar ik de afgelopen anderhalve maand bijna iedere dag mee gebeld en gewerkt heb. Best bijzonder om iemands stem te herkennen uit duizenden maar geen idee hebben hoe iemand er uit ziet. Maar vanwege de grote afstanden hier werkt het nu eenmaal zo. Ik ben erg benieuwd hoe het zal zijn.
Comments