Hoog bezoek uit Nederland

Over vijf dagen zijn we precies een jaar geleden naar New Orleans verhuisd. De tijd vliegt voorbij en voordat we het weten krijgen we bezoek uit Nederland. Eerst Arne en Evelien en vervolgens mama en Marieke. Er zit een overlap van een paar dagen tussen de twee bezoeken en dat zorgt ervoor dat we een paar dagen ook af en toe dingen met zijn zessen doen. Een erg vol huis, maar dat geeft niet. 

Het is erg leuk om te laten zien waar en hoe we wonen. Ook kunnen we eindelijk onze vrienden voorstellen. Ik merk dat iedereen zich heel goed voor kan stellen dat we het hier naar onze zin hebben en dat stemt me tevreden. Mama: "Ik snap heel goed waarom jullie het hier zo leuk vinden". Uiteraard gevolgd door een: "Als je maar weer terug komt!" 

Het is een ding om dingen via Skype en Facetime te laten zien, maar het is totaal iets anders om samen door de straten te lopen zodat je echt de sfeer van de stad kunt proeven. We gaan drie weken lang bijna iedere dag iets doen in en rondom de stad. De French Quarter, Bourbon Street, Frenchmen Street, de Garden District, de Mall en Jazz Fest (2x).. In New Orleans is altijd wel wat leuks te doen.

Ook maken we de nodige tripjes. Met Arne en Evelien maken we een road trip naar Destin in Florida om lekker van het strand en de omgeving (lees winkelen voor de vrouwen) te genieten. Via een vriend van ons belanden we uiteindelijk ook op de shooting range om even een paar keer met een 9mm te knallen (wat een power zit er in zo'n ding!) 

Met mama en Marieke gaan we naar de Evergreen plantage en hebben we een swamp tour gepland om wat alligators te spotten. 's Avonds dansen we op de straten voor Cinco de Mayo (Mexicaanse bevrijdingsdag).

Het is heel erg fijn om iedereen weer te zien en te kunnen knuffelen. Ze zeggen wel eens dat je niet weet wat je mist totdat het er niet meer is. Ik krijg tijdens deze weken juist een groter gevoel van gemis, omdat je er met je neus op gedrukt wordt waarom je zoveel van je vrienden en familie houdt. Kort daarop volgt het besef dat het gezelschap slechts tijdelijk is en dat een volgend samenkomen 'ergens in de toekomst ligt', maar in ieder geval nog niet gepland is. Ook deze weken vliegen voorbij en voordat we het weten vertrekt de stoet weer naar Nederland. Hopelijk vol leuke herinneringen en verhalen voor de thuisblijvers.

Op het moment van schrijven zit ik in het vliegtuig naar Boston om een klant te assisteren bij een Go Live van onze software. Vivian heeft na maanden van vrijwilligerswerk ook een baan gevonden! Ze gaat aan de slag bij de verkoopafdeling van het Loews hotel in New Orleans voor 40 uur per week. Te beginnen vanaf morgen. Het gewone leven is weer begonnen.