Crescent City Classic 2014

Ongeveer een jaar geleden ben ik begonnen met hardlopen op Vibram five fingers. Ik merkte dat ik ineens zonder pijn aan mijn knie verder en sneller kon lopen dan op normale hardloopschoenen. De kilometers werden iedere week opgeschroeft tot aan een 17.5 km run, maar ik vind afstanden tussen de 10 en 15 km de fijnste.

Een vriendin van ons had zich ingeschreven voor de Crescent City Classic, een run van 10 km, en vroeg of ik ook mee wilde doen. Afgezien van de Batavierenrace tijdens mijn studententijd in Nijmegen heb ik nog nooit met een officiele wedstrijd meegedaan en dit was het goede moment en de goede afstand. 

De deelnemers werden in kleurgroepen ingedeeld op basis van verwachtte snelheid. De Kenianen met Leonard Patrick Komon (de wereldrecordhouder op de 10 km en 15 km in 'road races') voorop, gevolgd door andere professionals, enthousiaste amateurs en de wandelaars met koelboxen gevuld met bier achteraan. In bijna iedere kleurgroep liepen er ook mensen met kinderwagens, waar ze ook nog best snel mee konden rennen, zo bleek later. Omdat het New Orleans is, werden "costumes encouraged" en er liepen nogal wat leuke pakjes tussen. Omdat ik natuurlijk aan het rennen was, zijn niet alle foto's in deze post van mezelf en heb ik er een paar van NOLA.com en Vivian's telefoon gehaald.

Ik ben ingedeeld in groep D met een verwachtte tijd tussen 45-55 minuten. Het is een drukte van jewelste op Poydras Street, waar de startlijn is. Met spanning kijken we naar de klok totdat die op 8 uur springt en het pistool de lucht in knalt.  

Al vrij snel vallen er gaten en vind ik mezelf in een comfortabel tempo. Mijn app vertelt me dat mijn gemiddelde snelheid op 4.20 per kilometer ligt en dat is eigenlijk iets te snel vergeleken met anders. Ik verwijt het de adrenaline. Het is een heerlijke dag om te rennen. De zon schijnt, het is ongeveer 18 graden in de ochtend en er is amper wind. Overal staan mensen langs de kant te klappen en om de paar honderd meter staan er bandjes te spelen. Niet dat ik daar veel van meekrijg, want ik heb natuurlijk mijn headset in met eigen muziek. Na iedere mijl die afgelegd is, staan er mensen met bekertjes water. Als ik even niet oplet, heb ik ineens een bekertje met bier in m'n hand. Niet zo'n goed idee en ik gooi het snel weg. 

Ik heb mijn app ingesteld op 11 kilometer. Dus iedere keer dat ik hoor "4 km to go", denk ik bij mezelf: "Mooi! Eigenlijk nog maar 3 kilometer!" Je kunt jezelf maar bezig houden tijdens zo'n race.

Ik ben bijzonder blij met mijn tijd want met 46 minuten en 10 seconden verbeter ik mijn record op de 10 km. Van de ongeveer 20.000 deelnemers eindig ik op de 1448ste plaats. Niet slecht voor een eerste wedstrijd. Zeker als je bedenkt dat er mensen vanuit de hele wereld komen om mee te rennen. Onze vriend Leonard Patrick Komon wint de race in 27 minuten en 44 seconden. Misschien op een dag..

Na de race begeeft iedereen zich naar het festival terrein. Er is voor de deelnemers (en vrienden voor 5$) gratis eten en drinken. Er is een podium met live muziek en er zijn klimrekken, springkussens, stands, en ga maar door. Vooral het gratis bier is natuurlijk aantrekkelijk en hoewel het pas 9 uur in de ochtend is, is het genieten op het gras, in de zon, met gratis bier in je hand. Ergens wel typisch dat je van huis vertrekt voor een sportevenement, en weer dronken thuis komt.

Eenmaal thuisgekomen genieten we nog volop van de zon en spelen een paar potjes volleybal in het water. Later gaan we met een groepje mensen naar Juan's Flying Burrito om de dag af te sluiten. Wat een heerlijke zaterdag!