Tieske's Adventures

Afgelopen vrijdag zijn we naar het Victory Ball van het WWII museum geweest. Vivian was via haar werk uitgenodigd voor het diner en het feest. Het Loews hotel (waar Vivian werkt) was een van de grotere sponsoren van dit evenement geweest en had een tafel vlak bij het podium. Het WWII museum in New Orleans is een van de (zoniet de) grootste van de Verenigde Staten. Andrew Higgins, de architect achter de boten waarmee de Amerikanen het strand in Normandie bestormden, heeft een groot gedeelte van zijn leven in New Orleans gewoond en de boten ook hier gebouwd. Het is dan ook toepasselijk om het DD-Museum van Amerika hier te bouwen. In pak en verkapte galajurk, heerlijk om jezelf weer eens mooi aan te kleden, komen we binnen in een wereld vol met smokingen en echte galajurken. Zo'n feestje waar iedereen of, zoals wij, een kaartje weet te ritselen, of veel te veel geld heeft. De hoogste donatie die dag is slechts 1.5 miljoen dollar.  Op weg naar onze tafel worden we voorges...

Zaterdagochtend, 7.15: de wekker gaat. Vermoeid word ik wakker en ik baal dat ik vergeten ben mijn doordeweekse alarm stop te zetten. Of toch niet? Het is inderdaad tijd om op te staan, want vandaag gaan we naar de 'Graduation' ceremonie van Tulane University. Of we iemand kennen die daar afstudeert? Nee, niet echt, maar het belooft wel een bijzondere editie te worden. Niemand minder dan 'His Holiness the 14th Dalai Lama' komt ons toespreken.  Vanwege het grote aantal afgestudeerden en verwachtte bezoekersaantallen wordt de ceremonie in de Super Dome gehouden, waar normaal gesproken het American Football team The Saints haar thuiswedstrijden afwerkt. Het is een drukte van jewelste en we vinden ergens op de tweede ring een plekje. Onder begeleiding van Jazz muziek en doedelzakken komen de studenten, de professoren en ook de Dalai Lama naar binnen, allen gekleed in de traditionele 'cap & gown'. Na een aantal openingsspeeches van de rector en profess...

Over vijf dagen zijn we precies een jaar geleden naar New Orleans verhuisd. De tijd vliegt voorbij en voordat we het weten krijgen we bezoek uit Nederland. Eerst Arne en Evelien en vervolgens mama en Marieke. Er zit een overlap van een paar dagen tussen de twee bezoeken en dat zorgt ervoor dat we een paar dagen ook af en toe dingen met zijn zessen doen. Een erg vol huis, maar dat geeft niet.  Het is erg leuk om te laten zien waar en hoe we wonen. Ook kunnen we eindelijk onze vrienden voorstellen. Ik merk dat iedereen zich heel goed voor kan stellen dat we het hier naar onze zin hebben en dat stemt me tevreden. Mama: "Ik snap heel goed waarom jullie het hier zo leuk vinden". Uiteraard gevolgd door een: "Als je maar weer terug komt!"   Het is een ding om dingen via Skype en Facetime te laten zien, maar het is totaal iets anders om samen door de straten te lopen zodat je echt de sfeer van de stad kunt proeven. We gaan drie weken lang bijna iedere dag iets doen ...

Het idee is ons al eerder ten gehore gebracht maar dit jaar besluiten we om er naar toe te gaan: de Prison Rodeo in Angola. Arne en Evelien, die ons komen opzoeken, zijn pas 2 dagen in het land, dus dit is een mooie gelegenheid om ze eens kennis te laten maken met een stukje Amerikaans leedvermaak. De gevangenis in Angola is een van de zwaarst bewaakte gevangenissen in de Verenigde Staten. De gemiddelde gevangene zit daar tussen 75+ en levenslang opgesloten. Om de gevangene wat daglicht te gunnen en om de dichtbij wonende bevolking te vermaken wordt er twee keer per jaar een rodeo georganiseerd.  We komen aan op het terrein en al snel wordt duidelijk dat foto's maken uit den boze is (de volgende foto's zijn dan ook op internet gevonden). Dit is uiteraard begrijpelijk aangezien het om gevangenen gaat. Vlakbij de gevangenis is een rodeo theater te vinden waar het evenement plaatsvindt. Om het theater heen zijn kraampjes waar eten en knutselwerken te koop zijn. De "...

Deze week ben ik op bezoek in Springfield in de staat Oregon. Niet eerder was ik in Oregon, dus die kan ik mooi van mijn lijst met Amerikaanse staten afstrepen. Om van het vliegveld van Portland naar de klant te komen had ik zoals altijd een auto gehuurd. Of ik een probleem had met een iets grotere variant in het oranje? Uiteraard niet. Ik kon een glimlach op mijn gezicht niet onderdrukken toen ik het voor mij bestemde monster aantrof. De omgeving van Portland is schitterend. Het was geen bijster mooie dag, maar mooi genoeg om te kunnen genieten. Rivieren, meren, hoge bergen en watervallen overal maken van het landschap een uitstekende omgeving om rond te toeren. Op dinsdag begon het werk en dat blijkt een erg interessante en leerzame week te zijn. Ik ben deze week namelijk bij een van de grootste thee producenten van Amerika die een wereldwijde markt bediend. Ze willen onze software gaan gebruiken voor een kwaliteitsmanagement systeem en ERP. Het beho...

Dit jaar is het anders. In 2012 was ik ongeveer 70% van mijn tijd thuis aan het werk, maar dit jaar ben ik 60% van de tijd op pad. Een weekje Boston hier, een weekend in Columbus daar. Deze week ben ik in Toronto in Canada en over twee weken ga ik wederom naar Boston gevolgd door een paar dagen in Springfield in Oregon. Het klinkt allemaal gaaf en spannend, maar een vliegtuig is niet meer dan een treinreis geworden en een hotel is ook maar een hotel. Als je een aantal weken achter elkaar weg bent breekt het vele reizen je wel op en ben je gewoon het liefste thuis voor een zelfgemaakt bordje lasagne en een bekend bed. Zeker aangezien we begin deze maand verhuisd zijn naar een andere appartement en ik nog geen drie dagen achter elkaar thuis ben geweest.  Maar goed, Toronto dus. De vorige keer dat ik naar Canada vloog voor een klant in Calgary werd er nogal moeilijk gedaan bij de douane. Consultants vanuit buiten Canada die Canadese bedrijven komen adviseren zijn niet ...

Deze week ben ik in Harrisburg in de staat Pennsylvania om een klant te helpen met een software migratie. Op het moment dat je ingepland wordt gaat men ervan uit dat je ongeveer 8 uur per dag werkt maar eigenlijk komt het er gewoon op neer dat je dagen van 10-12 uur maakt. En dat is niet erg. Het alternatief is in de hotelkamer zitten en ik moet eerlijk bekennen dat ik nog in geen enkele hotelkamer de televisie aangehad heb. Er zijn altijd wel dingen die ik af kan maken of er is altijd wel extra werk te vinden tijdens de avonduren. Of ik het leuk vind om te reizen naar klanten hangt een beetje van de timing af. Ik heb gelukkig maar een maand gehad afgelopen jaar waarbij ik bijna de hele maand weg was, maar in het algemeen wisselt thuis werken en reizen elkaar goed af. Dan blijft het ook leuk want oog in oog met de gebruikers van onze software levert toch de meest interessante, leerzame en productieve tijd op. De laatste tijd ben ik geregeld in de 'New England' area te vin...