Dag 1: Amsterdam --> New York City

Op 2 januari was het eindelijk zo ver: Job, Arne en ik gingen voor een kleine maand naar Amerika om onze roadtrip van New Orleans tot aan San Francisco te maken. Aangezien Job nog nooit in Amerika geweest was en dus ook niet in New York City, besloten we daar eerst een weekendje heen te gaan om een bliksemtour te doen. Om vijf uur ’s ochtends ging de wekker in Amsterdam want onze vlucht naar JFK was al om 9.15. Om alvast in de sfeer te komen besloten we een heerlijk ontbijtje bij de McDonald’s te nuttigen (om 7.00!!!). De vlucht was bijzonder aangenaam gezien we bij de nooduitgang zaten. Of we problemen hadden met het assisteren in geval van nood? Met zoveel beenruimte absoluut niet! Toen we in New York aankwamen en we op zoek gingen naar ons hostel viel het me op, hoeveel ik eigenlijk nog van het metro systeem wist (gezien mijn ervaringen twee jaar geleden). Het leverde me al snel de naam ‘reisleider’ op. Maar volgens Arne en Job moest ik dan vervolgens ook elk feitje over elk gebouw in de stad weten… Bij het hostel aangekomen werden we weer aan één van de grote ergernissen aan Amerika herinnerd. De belasting is nooit (behalve bij kleding) inbegrepen! Dus toen we dachten nog 137 dollar te moeten betalen, werd dat ineens 192! Ook bij elke winkel of bar waar je iets koopt, kom je er bij de kassa weer achter dat je een aantal dollars extra moet inleveren. Tegen de middag begonnen we met onze eerste touristische dingetjes zoals het bezoeken van Times Sqaure, central station en het chrysler building. Hoe vaak je ook op Times Square bent geweest en hoeveel afbeeldingen je er ook van gezien hebt, het blijft fantastisch om er rond te lopen met al haar reclameborden en taxi’s.

’s Avonds hadden we met AJ, Jason en Yong afgesproken om naar een NBA wedstrijd te gaan van de New York Knicks tegen de Indiana Pacers. Het gebeuren vond allemaal plaats in het Madison Square Garden, een wereldberoemd stadion. Het was erg gaaf om te zien hoe dat allemaal in zijn werk ging. Naast de spannende wedstrijd (103-105), was het erg vermakelijk om te zien hoe Amerikanen toch echt de koning van de entertainment zijn. Naast de gebruikelijke cheerleaders in de pauze werd het publiek tijdens de wedstrijd flink betrokken door opjuttende muziekjes waarbij iedereen ‘defense’ moest roepen.

Tussen de quarters door waren er drie kinderen die iets muzikaals neerzetten, waarbij diegene die het hoogst aantal decibel bij het applaus scoorde, de winnaar was. Een tweede of derde plaats was er niet. Het gaat om de winnaar, dat wordt er al vroeg ingestampt. Daarnaast waren er ook gasten uit het publiek die mochten proberen te scoren en zo trips naar Las Vegas, Barcelona of Athene te winnen. Als klap op de vuurpijl kwamen tijdens de vierde en laatste quarter de spelers in beeld op de grote schermen die om nog wat extra steun en geschreeuw vroegen. Het was een mooie avond. Om half elf (voor ons dus half vijf) gingen we kapot van de lange dag naar ons hostel om te slapen. Ik overdacht onze dag en ons eetpatroon: een ontbijt bij de McDonald’s, een lunch bij de Subway en ’s avonds nog een burgertje bij de Wendy’s, we hadden ons goed aangepast.