De dag begon goed met een stevige kop koffie. Vandaag stond allereerst Arches National Park op het programma. Daar aangekomen hebben we een ‘Golden Eagle’ pas gekocht, waarmee we in alle nationale parken in de VS naar binnen kunnen. De weersomstandigheden waren, zoals alle dagen tot nu toe op onze trip, fototechnisch gezien perfect: droog, een helderblauwe hemel en de zon in de rug.
Arches national park bestaat uit een lange hoofdweg met enkele zijwegen die je van het ene ‘scenic point’ naar het andere brengt. In het park zijn vele steile rotswanden te zien en losstaande rotsblokken. Wat het park zo bijzonder maakt is dat er in sommige rotsblokken ook gaten zijn ontstaan door erosie: de arches. Op sommige stukken van het landschap lag nog sneeuw. De combinatie van rood steen in de zon, een strakblauwe lucht, de sneeuw en op de achtergrond de toppen van de Rocky Mountains maakten de beelden schitterend.
Na Arches kregen we een voorproefje van wat ons te wachten staat bij de Grand Canyon tijdens onze trip naar Canyonlands. Dit park bestaat ook uit een aantal wegen die al zigzaggend naast verschillende Canyons komen. Dit was een prima plek om weer uit onze kofferbak te gaan lunchen. Het leuke van dit en het vorige park was dat er zeer weinig hekjes staan, zodat je gewoon van een klif af kunt donderen als je niet oplet. Wel gevaarlijk, maar dat maakt het dan ook weer natuurlijker en echter. De wilde koeien waarvoor we moesten stoppen op de terugweg, bevestigden dit beeld. Het was er prachtig.
Wat me het meest is bijgebleven vandaag is het moment dat drie Nederlandse jongens, in hun dikke bak, al genietend, de schitterende routes afleggend, uit volle borst meezingen met muziek van Acda en de Munnik dat uit de boxen schalt.
Wat onvermijdelijk was gebeurde vandaag helaas ook: een overkill aan impressies. De routes en die dingen die we gezien hebben waren zo ongelooflijk mooi en indrukwekkend. Maar er komt altijd een moment dat je het niet meer ‘geweldig’ vindt, maar ‘mooi’, gevolgd door ‘wel mooi’, gevolgd door ‘zoiets hebben we al gezien’. Morgen weer een nieuwe dag.
Rond een uur of vijf besloten we onze roadtrip voort te zetten en naar Hanksville te gaan, een dorpje net rechts van het Capitol Reef in Utah. Rond zeven uur kwamen we aan in Hanksville. Een dorpje met een tankstation, een dichte supermarkt, een open supermarkt, twee motelletjes, ongeveer tien huizen en een suïcidale hond. De conversatie met de supermarktvrouw sprak boekdelen: “Where are you guys from? – We’re from Holland. –What the hell are you doing in Hanksville? – We’re asking ourselves the same question. What is the population of Hanksville? – About 250, that includes cats and dogs, sometimes we steel them from each other.” Hahahaha! We zijn naar een burgershop gegaan (“the best and only one in town”). In hetzelfde gebouw (met doorloop) zat ook een winkeltje en aan de andere kant was dat meteen de bar. Vijf typische Amerikaanse mannen (met buik en pet) waren aan het poolen met blikjes bier, die ze in de winkel ernaast gekocht hadden, en keken ons enigszins vreemd aan. We hebben lekker gegeten en zijn naar onze opvallend ruime motelkamer gegaan waar we nog wat gepokerd en gelachen hebben. Vrijdagavond in Moab, zaterdagavond in Hanksville. Uitgaanstechnisch: Top!
Comments