Met bonkende koppijn werd ik wakker. Wat was hier ook weer de reden van?
De vorige avond begon goed: de fles wodka raakte steeds leger en de gesprekken gingen steeds dieper. Toen we naar de stad liepen op zoek naar clubs ging het zo verder en kwamen we er na een uur achter dat we ook echt onze ogen open moesten houden voor clubs. Toen zagen we in een zijstraatje het Cubaanse "Los Che" liggen. Het bleek een geweldige toevalstreffer! Che Guevara hing overal aan de muur en salsa en reggeaton schalde uit de boxen. Er waren alleen locals te vinden en het was erg gaaf om te zien hoe zij uit hun dak gingen.
Toen we weer verder gingen bleek dat we vlakbij het rode plein zaten. En of we plezier hadden! Overal agenten maar niemand die ons oppakt voor openbare dronkenschap...
Zo liepen we toevallig Egor en Andrejz tegen het lijf. Die vonden het maar wat spannend dat we uit Amsterdam (beetje tof doen) kwamen en nodigen ons uit voor een naborrel om de hoek waar een vriend van hen werkte. Het niveau was niet bepaald hoog en Egor wilde om de twee zinnen toasten en handen schudden, maar de Russische variant van Erdinger smaakte prima!
Toen was het tijd om weer naar huis te gaan. We zagen een Lada rijden en voor al het kleingeld wat we nog hadden zijn we zeker twee straten verderop afgezet. Weer een ervaring rijker. Tot slot waren we zo verdwaald dat we een echte taxi pakte. Alleen de shauffeur snapte niet dat je bij een fixed price zo efficiënt mogelijk moet rijden in plaats van via de snelweg... Mooie avond!
Na gedoucht (nu kon het nog) te hebben, zijn we naar het station gelopen om aan de echte reis te beginnen. En daar stond het, zo lelijke maar zo gave, boemelapparaat op ons te wachten.
Gelukkig hebben we de 4-persoons coupé (vooralsnog) voor onszelf. De uren vliegen voorbij in onze coupé. Met behulp van muziek, kaarten, dobbelstenen, PSP's en boeken komen we de tijd goed door. Eens in de paar uur stopt de trein en is er gelegenheid om uit te stappen. Dan staat de lokale bevolking paraat om kleren, knuffels en voedsel aan ons te slijten.
De bemanning van de trein is Russisch, daar zijn geen twijfels over: men spreekt geen Engels en neemt ook de moeite niet, men lacht niet en men lijkt geen plezier in het werk te hebben. Russen dus.
Het landschap wat aan ons voorbij vliegt is zeer monotoon: sneeuw en enorm veel berkenbomen.
Ik verwacht dat het de komende 2000 kilometer niet anders zal worden. De sfeer in de trein is, voor zover we die hebben meegemaakt, relaxed. Mensen hebben hun gemakkelijke kloffie aan en lezen wat. Je kunt niks anders. Je hoeft niks anders. Heerlijk die rust!
Comments
Gr. Pap