Hoe veel berkenbomen bestaan er eigenlijk in de wereld? De laatste drie dagen hebben we in zijn geheel doorgebracht in de trein. Op het moment dat er geen berkenbomen aanwezig zijn achter de ruit wijzen we elkaar daar graag op. Het is ongelooflijk hoeveel berkenbomen we voorbij hebben zien passeren.Wie om de tien minuten een ander landschap wil bewonderen vanuit de trein moet (in ieder geval dit gedeelte van) deze reis niet maken.
Het leven bevalt ons goed in de trein. De coupé hebben we inmiddels met een dusdanige efficiëntie ingericht dat menig grootgrondbezitter jaloers moet zijn op onze ruimte. Eens in de zoveel tijd komt onze blonde conductrice met een half doekje en een Franse slag de bovenkant van de banken (??) schoonmaken en de vloer stofzuigen. Zij spreekt geen woord Engels, wij geen woord Russisch. Veel verder dan vriendelijk glimlachen komen we dan ook niet. We weten niet hoe ze heet, maar ik vind Olga wel een geschikte naam. Wat schoonmaken betreft: iedere ochtend nemen we een heerlijke douche in de vorm van een flesje deo, een geurtje en een schone onderbroek.
We hebben geen enkel besef van tijd en plaats. Dat is een erg vreemde gewaarwording. We zitten ergens tussen Moskou en Irkoetsk. Af en toe stoppen we op een perron waarbij we met handen en voeten achterhalen hoeveel minuten we daar blijven. Het is niet aan te raden ruim de tijd te nemen, want de trein rijdt verder als de tijd voorbij is, zonder dat dat kenbaar gemaakt wordt in de vorm van een fluit. Daarom houden we met een nauwlettende blik Olga maar in de gaten. Er hangt in de trein wel een reisschema, waarbij vermoedelijk staat aangegeven waar we, hoe lang, stoppen. Ik verwacht dat we dit ontcijferd hebben tegen de tijd dat we de eindbestemming bereikt hebben.
Op de perrons kun je bijna alles kopen wat een Russisch hartje begeert: bier, wodka, vis, snoep, bontmutsen, takken (?), schilderijen, zijde, sapjes, iets in de categorie broodachtigen en ga zo maar door! De lokale bevolking weet precies hoe de laat de treinen arriveren. Als het moment daar is, staat men paraat om hun slag te slaan, mooi om te zien. Leuk gegeven is overigens dat er ook onderlinge concurrentie bestaat tussen de conductrices en de treincatering qua voedsel verkoop. Iedereen probeert een zakcentje te verdienen. Ook in Rusland stroomt de kapitalistische mindset gestaag naar binnen.
Het liggen, zitten en hangen in de trein zorgt er niet bepaald voor dat we onze energie kwijt kunnen. We hebben ons daarom voorgenomen om in Irkoetsk een stukje om het Baikalmeer te gaan rennen. Een stukje.
Ons voedsel bestaat uit boterhammen met jam, cup a soup (in verschillende smaken), noodles (ook erg gevarieerd) en als we vinden dat we onszelf goed gedragen hebben die dag, zit er ook nog een zakje m&m's in. Gisteren hebben we in de restauratiewagon een warme maaltijd gehad, maar ik verlangde weer naar mijn noodles. Het primitieve van deze treinreis heeft wel iets weg van kamperen en dat bevalt me wel.
De eerste twee boeken heb ik reeds uitgelezen en dat is voor mijn doen een hele prestatie. Koen presteert daarin nog net iets beter. We zijn enorm trots op onszelf.
Het reizen met Koen bevalt me tot nu toe uitstekend! We hebben veel dezelfde interesses, houden allebei van spelletjes en van winnen. Ook serieuze onderwerpen worden niet gemeden tot tranen aan toe. Het gegeven dat we beiden behoorlijk wat reiservaring hebben, scheelt ook een hoop. Fijn zo'n vriend!
Morgen is alweer de laatste dag in de trein voor dit traject. We stappen dan uit, na ongeveer 6000 kilometer te hebben afgelegd, in Irkoetsk, de 'hoofdstad' van Siberie waar we twee nachten bij een homestay, bij iemand thuis dus, zullen overnachten.
We hebben geen enkel besef van tijd en plaats. Dat is een erg vreemde gewaarwording. We zitten ergens tussen Moskou en Irkoetsk. Af en toe stoppen we op een perron waarbij we met handen en voeten achterhalen hoeveel minuten we daar blijven. Het is niet aan te raden ruim de tijd te nemen, want de trein rijdt verder als de tijd voorbij is, zonder dat dat kenbaar gemaakt wordt in de vorm van een fluit. Daarom houden we met een nauwlettende blik Olga maar in de gaten. Er hangt in de trein wel een reisschema, waarbij vermoedelijk staat aangegeven waar we, hoe lang, stoppen. Ik verwacht dat we dit ontcijferd hebben tegen de tijd dat we de eindbestemming bereikt hebben.
Ons voedsel bestaat uit boterhammen met jam, cup a soup (in verschillende smaken), noodles (ook erg gevarieerd) en als we vinden dat we onszelf goed gedragen hebben die dag, zit er ook nog een zakje m&m's in. Gisteren hebben we in de restauratiewagon een warme maaltijd gehad, maar ik verlangde weer naar mijn noodles. Het primitieve van deze treinreis heeft wel iets weg van kamperen en dat bevalt me wel.
De eerste twee boeken heb ik reeds uitgelezen en dat is voor mijn doen een hele prestatie. Koen presteert daarin nog net iets beter. We zijn enorm trots op onszelf.
Het reizen met Koen bevalt me tot nu toe uitstekend! We hebben veel dezelfde interesses, houden allebei van spelletjes en van winnen. Ook serieuze onderwerpen worden niet gemeden tot tranen aan toe. Het gegeven dat we beiden behoorlijk wat reiservaring hebben, scheelt ook een hoop. Fijn zo'n vriend!
Morgen is alweer de laatste dag in de trein voor dit traject. We stappen dan uit, na ongeveer 6000 kilometer te hebben afgelegd, in Irkoetsk, de 'hoofdstad' van Siberie waar we twee nachten bij een homestay, bij iemand thuis dus, zullen overnachten.
Comments